Geçtiğimiz hafta, "Mevlana'nın Su Felsefesi" başlığı altında Muammer Erkul'un bir yazısını yayınlamıştım. Twitter'dan gelen uyarılar üzerinden bunun Mevlana'ya değil Erkul'a ait olduğunu öğrendim. İnternet insanı işte böyle yanıltıyor. Bu vesileyle gene Muammer Erkul'a ait "Hurma mesafesi" isimli bir yazıyı sütunuma alıyorum. Bitmeyen bir hasreti anlatıyor güzel cümlelerle. Belki hasret sona ermediği için, sevgi de sürüp gidiyor.
"Sesimi duyamıyor musun?
Kalbimi dinle!
Duyamıyorsan beni; ya çook uzaklardayım senden... Veya çok yakınında, ama çok...
Üçüncü ihtimalse bir akan deryanın iki yakasındaki ayaklar gibi kalmamızdı. O oldu: Bağlandık; kavuşamadık!
Kavuşanlar ise bizimle kavuştu...
Öyle bir ödüldü ki bu; sanki cezaya benziyordu mahşeri beklemek!
En zoru; aynı köprünün iki ayağı gibi kalmak: Hep bağlı, ama hep aynı mesafede... Yani seni özlemek, cenneti özlemekle bağlantılı yahut cenneti, seninle daha çok özlemek!
Karşımda sen; iftar sofrasındaki hurma hasreti!
Sımmmsıkı bağlarla sarılmışsan bana ve ayakta tutansam seni, ben de öyle sarmalanmışım ki sana, seninle ayakta durabilirim; aynı köprünün diğer ayağı gibi...
Bilirim ki senden düşmek, toprağa düşmektir veya nihayet cennete çıkmaktır!
Aynı köprünün iki ayağı; sen ve ben...
Asla vazgeçmeyen biri birinden... Asla küsmeyen biri birine ve asla ve asla ve bu aslaların sonuncusu; asla biri birinin omzuna yaslanamayan, kucağında uyuyamayan!..
Bir göz göze bakıp eriyiştir bizimkisi, karşı kıtaya; kendi dünyalarımızdan.
Halbuki her gelen sendendir bana ve sana her giden benden!
Aah ki bana süzülmeseydin, sürülmeseydin zehir acısı gibi; böyle yanar mıydım derinden, kaynar mıydı içim, tüter miydi başım ve akar mıydı kelimelerim sana doğru; bir volkandan taşan lavlar gibi?
Keşke bir köprü ayağı gibi susabilseydim; susuşunu dinleyebilseydim; dediğini duyabilseydim; seni anlayabilseydim...
Sesimi duyamıyor musun?
Kalbimi dinle!
Duyamıyorsan beni; ya çok uzağım senden veya çok yakın. Ya da..."