Fransa'da durum: Kurul'un 18 üyesi var. Cumhurbaşkanı, Senato Başkanı ve Meclis Başkanı, yargı, yasama ve yürütme organlarına mensup olmayan 2'şer üye seçiyor. Böylece 6 üye, cumhurbaşkanı, Senato Başkanı ve Meclis Başkanı tarafından seçiliyor. Ayrıca 12 üye de, (6 hâkim, 6 savcı) meslektaşları tarafından seçiliyor. Danıştay Genel Kurulu, 1 Danıştay üyesini Kurul'a atıyor. Cumhurbaşkanı, Kurul'un da başkanı; Adalet Bakanı ise, başkan yardımcısı.
İtalya' da durum: Bütün hâkim ve savcıların katıldığı bir seçimle, Kurul'a, 2 Yargıtay üyesi, 4 savcı ve 10 hâkim atanıyor. Ayrıca, Parlamento, 5'te 3 çoğunlukla, avukatlar ve hukukçular arasından 8 üye seçiyor. Kurul'da Yargıtay Başkanı ve Yargıtay Başsavcısı yer alıyor. İtalya Devlet Başkanı, Kurul'un başkanlığını yürütüyor.
İspanya'da durum: Yargıtay Başkanı başkanlık yapıyor. Kongre ve Senato'nun gösterdiği adayları, Kral atıyor. Kurul'un 12 üyesi hâkimler arasından, 8 üyesi avukat ve hukukçular arasından yukarıda belirttiğimiz yöntemle seçiliyor.

***
Demek,
1) Organlar çeşitlendiriliyor: Sadece Yargıtay ve Danıştay'a değil, cumhurbaşkanına ve Parlamento'ya da, doğrudan seçme hakkı veriliyor.
2) Seçici taban genişletiliyor: Yalnız Yargıtay ya da Danıştay üyeleri değil, bütün hâkim ve savcılar oy kullanıyor ve Kurul'un bir bölümünün belirlenmesine katkı sağlıyor.
3) Farklı mesleklere seçilme imkânı tanınıyor: Birinci derecedeki hâkim ve savcıların yanı sıra, avukatlar, hukukçu öğretim üyeleri, üst düzey yöneticiler de Kurul'a üye olabiliyor.
***
Türkiye, dünyadaki örneklere benzemek üzere bu adımları attı. İmtiyazlı yapı kırıldığı için itiraz seslerinin yükselmesi doğal. Belki, yargı reformu Parlamento'da tartışmaya açıldığında, Kurul'a, Adalet Bakanı yerine cumhurbaşkanının başkanlık etmesi yolunda bir değişiklik yapılabilir. Ama meseleye, "Çankaya'dan ve üniversitelerden sonra, yargı da ele geçiriliyor" perspektifinden bakmak yanlış. O zaman akla bir başka soru daha takılır: "Bu kaleleri (!) kimler zaptetmişti ki, siyasi iktidar ele geçiriyor olsun?"