Can Yücel'in bir şiiri elime geçti. Acı çekmemek için, çok sevmemeyi tavsiye ediyor. "Ne bir şeyi sahipleneceksin, ne de bir yere ait olacaksın" diyor. Doğrusu bu fikri hiç beğenmedim. Ananı, babanı, evlâdını, sevgilini, köpeğini, kedini, evini, eşini, dostunu, hiçbir şeyi sevmeyeceksin, hiçbir yere bağlanmayacaksın; ot gibi yaşayacaksın... "Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne. / 'O olmazsa yaşayamam' demeyeceksin. / Demeyeceksin işte. / Yaşarsın çünkü. / Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki! / Çok sevmeyeceksin meselâ. / O daha az severse kırılırsın. / Çok sevmezsen, çok acımazsın. / Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. / Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. / Senin değillermiş gibi davranacaksın. / Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. / Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın. / İlle de bir şeyleri sahipleneceksen, / Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin. / Gökyüzünü sahipleneceksin, / Güneşi, ayı, yıldızları... / Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak. 'O benim...' diyeceksin. / Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir şeylerin... / Meselâ gökkuşağı senin olacak. / İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın. / Meselâ turuncuya, ya da pembeye. / Ya da cennete ait olacaksın. / Çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın. / Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, / Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat. / İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak..."
Ben ilişik yaşamaktan, ucundan tutmaktan yana değilim hayatın. Kana kana, damardan yaşamak, sonuçta acı çeksen bile daha iyi.