Yaşamda insanın başına gelenleri kabullenmesi, belki de en önemli meziyeti.
Çünkü insan olumsuzlukları kabullenmeyince, hayat zorlaşıyor.
İnsan, hayata geniş bir yerden bakmayınca, zorluk çıtası yükseliyor.
İnsan, başına gelen tüm olumsuzlukları da, olumluluklar kadar doğal görmeyince, hayatından şikayet eden konuma geliyor. Moral aşağıya çekiliyor.
Bu durumu yorumlayan, ders çıkarabileceğimiz minik bir öykü aktarayım bugün size.

***
Hintli bir yaşlı usta, çırağının sürekli her şeyden şikayet etmesinden bıkmış.
Bir gün çırağını tuz almaya göndermiş.
Yaşamındaki her şeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona bir avuç tuzu, bir bardak suya atıp içmesini söylemiş.
Çırak yaşlı adamın söylediğini yapmış, ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başlamış.
"Tadı nasıl?" diye soran yaşlı adama, öfkeyle "acı" diye cevap vermiş.
Usta gülümseyerek çırağı kolundan tutmuş ve dışarı çıkarmış.
İlerdeki gölün kıyısına götürmüş ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini istemiş. Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken, yaşlı adam aynı soruyu sormuş:
"Tadı nasıl?"
"Ferahlatıcı" diye yanıtlamış çırak.
"Tuzun tadını aldın mı?" diye sormuş yaşlı adam.
"Hayır" diye cevaplamış çırak...
Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturmuş ve şöyle demiş: "Yaşamdaki ıstıraplar tuz gibi, ne azdır, ne çok. Aslında ıstırabın miktarı hep aynı. Ancak ıstırabın acılığı, esasında neyin içine konulduğuna bağlıdır.
Istırabın olduğunda yapman gereken tek şey, ıstırap veren şeyle ilgili hislerini genişletmektir. Onun için sen artık bardak olmayı bırak, göl olmaya çalış."

***
Dünyanın en zengini de, en yoksulu da olsak; en mutlu insanı, en mutsuz insanı da olsak; dertlerimiz yaşarken hiç bitmeyeceğine göre, bardak yerine göl olmaya çalışmak, en iyisi galiba.