Zaman tünelinden bir not daha... Yaşanmış bir olay.
1960'lı yılların ilk yarısı... İsmet İnönü, Başbakan.
Çankaya'da "Huzur Toplantıları" yapılıyor.
"Cumhurbaşkanı Cemal Gürsel'in" başkanlığında.
Bütün liderler oradalar.
Söz alan muhalefet liderleri, "Başbakan İnönü'yü eleştiriyorlar."
Demirel, Adalet Partisi'ne yeni genel başkan seçilmiş... Pek topa girmiyor... Dinliyor.
Adalet Partisi adına "Çağlayangil konuşuyor."
Hükümetle ilgili "Bombardıman" yoğunlaşınca... Başbakan İnönü kızarıyor... Yumruğunu masaya vuruyor... Sesini yükseltiyor:
Ne zamandan beri hükümetlerin hesabı Devlet Başkanı Köşkü'nde görülüyor?
Başbakanlığı zorla almadım.
Parlamento'nun güveniyle görev yapıyorum.
Beğenmiyorsanız Meclis'e gelirsiniz, güveninizi geri alırsınız.
Ben de çeker giderim. Çankaya toplantısı sona eriyor... Herkes dağılıyor.
Demirel, Çağlayangil'e diyor ki:
- Başbakan'ın hakkı var... Hesabı Parlamento'da görmek lazım.
Ve öyle yapılıyor... Muhalefet "Bütçeye ret oyu veriyor."
Başbakan İnönü de bunu "Haysiyet sorunu" yapıp istifa ediyor. (Çağlayangil'in anıları... Sayfa 128-132)
Kıssa'dan hisse... Gelelim bugüne:
Başbakan'la hesaplaşılacaksa, muhatap Başbakan'ın bizzat kendisidir... Eşi değil.
Başbakan'la hesaplaşılacak yer ise Meclis'tir... Yabancı bir ülkenin büyükelçiliği değil.