Nurten hanım bir "ekip" kurdu.
Mimarlar, mühendisler, sanatçılar, doktorlar, tarihçiler ve daha pek çok kesimden uzmanlar.
Aylarca çalıştı.
Ortaya bir "proje" çıktı:
"Tarihe Saygı Projesi-Çanakkale, Gelibolu Yarımadası."

***
"Savaş alanı" dolaşıldı.
Alçıtepe, Seddülbahir, Bigalı, Kilitbahir, Büyük Anafartalar köyleri gezildi.
Nerede ne "eksik gedik" var belirlendi.

***
10 ay boyunca 150 işçi çalıştı.
6 da iş makinesi.
"Eski tuvaletler" yenilendi.
Köy meydanları "düzenlendi."
Köylerin giriş çıkışı elden geçirildi.
Kilitbahir'de yıkılmak üzere olan eski karakol binası "kültür merkezine" dönüştürüldü.

***
Köylülere 50 ton boya dağıtıldı:
- Lütfen evlerinizi boyayın.
Her köye "satış reyonları" yapıldı. (Yarımada genelinde 78 reyon)
Ve her köyde 5 kadın, 5 erkekten oluşan "komiteler" kuruldu.
"Yapılanları korusunlar" diye.

***
Büyük Anafartalar köyünde eski muhtarlık binası "Barış Müzesi"ne çevrildi.
Köylere "gelir getirecek" bazı tesisler yapıldı.
Ve hepsi "muhtarlara devredildi."

***
Dünyanın "en iyi korunmuş savaş alanlarından biri" olan Gelibolu yarımadasına yaz kış turist yağıyor.
Yerli yabancı.
Şehitlikleri geziyor, köyleri dolaşıyorlar.
Köyler daha önce "dökülüyordu."
Nurten Öztürk "4 köye çocuk oyun parkı" yaptırdı.
10 bin bardak, çanak...
300 masa, 1.200 sandalye...
150 şehir mobilyası...

***
Yarımadada 5 köyde 300 kişi "eğitim kursundan" geçirildi.
Kimi "yabancı dil", kimi "meslek."
Yapılanlar "saymakla bitmez."

***
- Teşekkürler sayın Nurten Öztürk.
- Teşekküre değecek bir şey yok... Ben toplumsal sorumluluğumun gereğini yaptım.