Herhalde bir daha bu kadar çok şeyi içinde barındıran bir milli maç oynamayız. Öncelikle rakipten bahsedelim. Ermenistan zayıf bir takım ama Ermenistan olduğu için politik önemi çok fazla. Sarkisyan tribünde, UEFA Başkanı Platini tribünde, seyirciler öyle bir yönlendirilmiş ki olumsuz hiç birşey yok. Uzun zamandır böylesine dostluk dolu bir maçı özlemiştik. Aslında iki takımı kıyaslamak mümkün değil. Üstelik maça gollerle başladık. Muhtemelen 'farka gidiyoruz' diyecektik ki Ermenistan'ın imdadına bizce hakemin hatalı sarı kartından gelen kırmızı kart yetişti. Bu dakikadan sonra haklı olarak tempoyu düşürdük, risk almadık zaten rakipte zayıf olunca al gülüm-ver gülüm bir maç oynandı.
Ama tüm bunlara rağmen ne gariptir, yan toplarda rakip ne kadar zayıf olursa olsun pozisyon veriyoruz. Aslında milli takımımızın ana sorunu defansta. Maalesef ülkemizde çok iyi defans oyuncuları yok. Özellikle savunmanın göbeğinde oynayan oyuncularımız hem kalite yönünden hem de sayısal olarak yetersizler. Yoksa diğer hatlarımızla Avrupa'daki bir çok takımdan iyiyiz.

AYHAN SAHANIN EN İYİSİYDİ
O kadar iyiyiz ki Ermenistan'la oyunun belli bölümlerinde kedinin fareyle oynadığı gibi oynadık. Futboldan anlamayan biri bile aradaki teknik kaliteyi rahatlıkla fark eder.
Artık Terim yok, muhtemelen bazı oyuncular da olmayacak. Ama bu milli takım iyi organize edilirse hala Avrupa'nın önemli takımlarından biridir. Ayhan mesela, yaşı ilerlemesine rağmen dün gece sahanın en iyisiydi. Gökhan milli takımımızın Avrupa'nın bir çok takımında oynayabilecek en yetenekli oyuncusu. Dün gece gösterdi ki çok çok iyi oynamasa da Halil'den önümüzdeki turnuvalarda mutlaka yararlanılmalı.
Grubu böyle bitirmeyi hiç istemedik. Acı olan İspanya dışında bu kadar mütevazi takım arasından ikinci bile olamamamız. Hatayı kendimizde aramalıyız. Ama artık geriye bakmanın bir faydası yok. Gerekli dersleri çıkartıp ileriye bakmak zorundayız çünkü hayat devam ediyor.