"Ah, şimdi orada olsam, ne güzel olurdu!" deriz hani...
Yani ne kadar hoş bir yerde yaşarsak yaşayalım, burada değil de, orada olmak istediğimiz bir yer vardır.
Hep gitmek istediğimiz yer...
Oradaki yalınlığı buradaki konfora tercih edeceğimiz yer...
Bize zamanımızın büyük bölümünü yanlış yerde geçirdiğimiz hissi veren; uzaktayken fena halde hasretini çektiğimiz bir yer...
Hilmi (Yavuz) Hoca "dünyada olmak istediğimiz yer" diyor oraya: "Kuru bir dal gibi sıradan şeylerin bile, anlamlı, gizemli, büyülü göründüğü bir yer..."

***
Fakat büyük çoğunluk, gidecek her türlü imkânı olsa bile "dünyada olmak istediği yer"in neresi olduğundan emin olamaz; hep kararsızdır; o yüzden bu eşsiz ve güzel tecrübeyi tatmaktan uzak kalır.
Hücrelerine kadar işleyen turizm kültürünün altında ezilir. Sanki hâlâ dünyada "yeni" bir şeyler kalmış gibi telaş ve tatminsizlik içinde oradan oraya dolaşır durur.
Bir de rutini aşağılayan, sevdiğinde ısrarcı olmakla sıkıcılığı birbirine karıştıran popüler kültürün berbat etkisi var tabii.
Oysa bir bilsek...
Rutin kusursuz biçimde ritüele dönüşebilir.
Her ritüel iyi seçilmiş bir rutin içerir.
Kısa bir tatil, bir ay veya bir mevsim boyunca "dünyada olmak istediği" şehri, semti, sokağı, hatta belki sadece bir kıyıyı ya da dağ başını kesin bir biçimde bilip de orada olabilenler...
Ve oraya sadakatini sürdürenler...
Nasıl da mutlu insanlardır!
Fakat biz sevgimize sadık kalsak, sevdiğimiz kendine sadık kalamıyor. Yavaş değişime razıyız ama bu hız neyin nesi!
"Bir Bellek Mekânı:
Yahşi Yalısı" başlıklı yazısında Hilmi Yavuz da şöyle yakınıyor: "Şimdi yazları orada, kendi kendime hiçbir şeyin değişmediğini kanıtlamaya çalışmakla hâlâ o safdilliği mi sürdürüyorum?"
***
Hilmi Hoca'yı andım ya...
Asıl sebebi birkaç gündür onun
"Hüzün ve Ben" adlı kitabını elimden düşürmüyor olmam! "Hüzün ki en çok yakışandır bize" dizesinin şairinden "Hüzün ve Ben" yazıları: Bellek mekânları, çocukluk anıları, "havz-ı hayalin suları", vd.
Meraklısına şiddetle tavsiyemdir.