Bir "kırılgan" lafı tutturmuşuz, gidiyoruz.
Bu kelimeyi çok kullandınız mı, hassas bir konuya hassasiyet gösterdiğiniz duygusu yaratıyorsunuz.
Şu barış süreci konusu mesela...
Medyada bir kesim var. Görünüşte barışı savunuyorlar.
Fakat hep sürecin kırılganlığından söz ediyorlar.
Hani öyle ki, yazarın barış sürecinin iyiliğini düşündüğünü sanan okur aralara sokuşturulan statükocu veya Erdoğan karşıtı kıtırları yutacak!
Bağıra çağıra konuşan tv tartışmacıları var. Suriye'deki durum barışı zora sokuyormuş, "akil insanlar" zaten kırılgan barış sürecini magazinleştirirmiş, çözüm zora girdiğinde hükümet ne yapacağını biliyor muymuş, vesaire...
Öyle bir tablo yaratıyorlar ki...
Neredeyse, barış sürecinin kırılganlığından korkmaktan, savaş sürecinin 30 yıl memleketi nasıl kırıp geçirdiğini unutacağız!
Bu arkadaşların samimiyetle barışı istediklerine inansak mı, bilemiyorum!

***
Eskiden bazı şeyler narindi.
Bazı insanlar, olgular ve konular hassastı.
Artık hepsi "kırılgan" oldu.
Düşünün, kırılabilir eşyaya bile pek içli bir tercüme mantığıyla "kırılgan" demeye başladık.
Hatta maçların bile "kırılgan" dakikaları var. O dakikalar geldi mi, kurtuluş yokmuş gibi, bir takımın işi bitiyor.
Para piyasaları deseniz malum, çok "kırılgan" oluyorlar.
Demokrasi mesela...
"Kırılgan bir siyasal sistem" olduğuna inanılıyor.
Şimdi nihayet kanın durması için bir süreç başlatıldı ya...
Bu kez de barışın kırılganlığı gündeme getiriliyor.
Kırılgan demokrasiden söz eder gibi bir kırılgan barış!
Yani "olmaz bu iş!" dedirten bir bakış!
Bu bakış açısına teslim olacak mıyız? Asla!
***
Tamam! Kırılgan olsun barış! Ne olmuş!
Saldırgan olmasını mı isterdiniz?
Murathan Mungan'ın "Kırılgan" şiirindeki şu dizeleri hatırladım şimdi: "Ürküyorlar o dur durak bilmeyen/ gözükara cesaretimden."