Perdenin tam önüne oturup ayaklarımı uzattım ve koltuğuma gömüldüm.
Işıklar söndü. Film başladı.
Daha beş dakika geçmemişti ki, "İyi ki" dedim içimden, "iyi ki arayıp tarayıp bu salona geldim, bu filme girdim!"
Anadolu'nun Kayıp Şarkıları belgeselini söylüyorum.
Yıllardır gün yüzüne çıkmasını bekliyordum. Nezih Ünen işi gücü bırakmış varını yoğunu bu projeye adamıştı.
Bu ülkeyi, bu toprakları kalbinizde hissetmek istiyorsanız gidin bu filme.
Sanmayın ki, belgeseldir, kurudur! Son haftalarda gördüğüm en akıcı ve etkileyici film.
Keşke kurgusu daha iyi olsaydı! Keşke araya turizm reklamı tadında görüntüler girmeseydi!
Ama olsun!
Nezih'in ve arkadaşlarının zihnine, kalbine, emeğine sağlık! Teşekkürler.