Biliyoruz ki cennet yurdumuzda okuldan, kütüphaneden, sanat galerisinden, sinema, tiyatro, konser salonu, spor tesisi filandan daha çok kahvehane var. Hal böyle olunca
"kahvehane kültürü" hangi işi yaptığımıza, hangi konumda olduğumuza filan bakmadan hücrelerimize kadar sinmiş vaziyetlerdedir. Biz ona buna laga luga etmeden kendi mahallemizden, kendi yazar çizer taifemizden bi kaç arkadaşımızın son günlerindeki hal ve harekâtını şöyle bir irdeleyelim, kahvehane geyikleri çerçevesinde bi kolaçan edip, yurdum insanına takdim edelim dedik. Hadi rastgele.

Var mı bana yan bakan?
Bi yerlerde bi kahvehane varmış. Bi gün içeri hap kadar bi adam girmiş. Boyu posu yer fıstığı kadarmış ama accayip güçlü bi sesi varmış adamın. Şöyle bir süzmüş çevreyi ve avazı çıktığı kadar bağırıp, naralar atmaya başlamış: "Hiyeeeeeyyytt!.. Var mı lan bana yan bakan?.." Kahvede hayat durmuş bir anda. Herkes elindeki kağıdı, taşı, ıstakayı bırakıp şaşkınlıkla adama bakmaya başlamış. Bu şaşkınlığı yanlış anlayan özenti tipli biladerimiz yeniden bağırmış güçlü sesiyle: "Size soruyorum lan!... Var mı bana yan bakan haaaa?!.." Muhabbete, oyuna, iskambile, çaya, tarçına yoğunlaşmış keyiflerini kaçıran bu zevzek herife haddini bildirmek için hemen her masadan mebzul miktarda müdavim fırlayacakmış ki kahvehanenin belki de en iri cüsseli, en bileği, yüreği sağlam bitirimi dikilivermiş ufaklığın karşısına: "Ben varım lan böcek. N'olcek?.." Bizim tel maşa kabadayı, önü başında mezarlık servisi gibi dikilen esas delikanlıyı görünce şöyle bir yutkunmuş ve ani bi hareketle arkasına saklanıp yeniden bağırmış: "Hiyeeeyyytt!.. Var mı lan abimle ikimize yan bakan!.."

Yalancı şahitler
Memleketin birinde bi "Yalancı Şahitler Kahvesi" varmış. Kimin hangi mahkemede koftiden şahitlik yapacak birine ihtiyacı varsa, gider bu kahveden gerektiği sayıda şahit bulurmuş. Bi gün bi adama böylesi yalancı şahitler gerekmiş. Söz konusu kahveyi tavsiye etmişler. Adam fırlamış gitmiş kahveye. İçeri bi girmiş ki sadece ocakçı var, bi de adamın biri. Ocakçıya doğru gidip fısıldamış: "Yav kurban. Burada yalancı şahit bulunurmuş dediler geldim. Oysa kimsecikler yok." Ocakçı yanıtlamış adamı: "Haklısın ama bi arkadaşın cenazesine gitti herkes. Şu oradakini nöbetçi bıraktılar. Ona bi danış."
Bizimkinin gözü pek tutmasa da köşe masada tek başına oturan kavruk adama doğru ilerlemiş çaresiz. Sonra başlamışlar konuşmaya:
- Af edersiniz bi şahitlik işi vardı da...
- Öyle miii?.. Neydi konu abicim?
- Bi borç meselesi var da.
- Vaaay!.. O it herif hâlâ ödemedi mi borcunu abicim?..
- Yok canııım. Borçlu olan zaten benim.
- Haydaaaa!.. Yav abicim kaç defa ödiyeceksin o dürzünün parasını? Hadi duruşmaya yetişelim de hâkime bi de ben söyliyim...

Dayıcım benim
Gine bi kahvehane, gine bi bitirim müşteriler, gine bi yamru yumru herif. Gine kahveden içeri girer, gine bağırır: "Hooop beyler. Ben buranın dayısıyım!.." Gine oyunlar durur, sesler kesilir, gine şaşkın olur bitirimler. Sessizliği bozan yine aynı adamdır.
"Size söylüyorum hooop!.. Ben buranın dayısıyım dedim duymadınız mı?.." Bu kez fena hallere düşer bizimki. Üstüne atlayanlar havada birbiriyle çarpışır neredeyse. Adamın hali üç dakika sapan taşı yemiş eşşek şeyine döner ayıptır söylemesi. Bereket oradan geçen bi polis ekibi kargaşayı görüp duruma el koyar da adam iyicene hacamat olmaktan kurtulur. Karakolda verdiği ifade sırasında hem perişan hem şaşkındır zavallı: "Komser beyim. Valla ben de ne olduğunu anlamadım. Ben Burhan'ın dayısıyım dedim kimseden çıt çıkmadı. Bi daha söyledim hepsi birden üstüme atladı. Burhan'ın dayısı olmak kötü bi şey mi acaba diyorum yoksa bizim bacıoğlu Burhan bu muhitte pek sevilmez mi?.."