Niye kendimizi aldatıyoruz? Neden gerçeği olduğu gibi görmek istemiyoruz? Hakikatle yüzleşmekten kaçanlar gibi davranmamızın sebebi nedir?
Dün bir köşe yazarı, "Açlık grevi bir siyaset yöntemi değildir" diyordu. Ne kadar yanlış!
Siyaset, her şeyi ama her şeyi kendi amacına alet edebilir. Ölüm orucu da bal gibi de siyaset yöntemi işte!
Adalet Bakanı Sadullah Ergin net sayılar verdi: "66 cezaevinde 683 tutuklu/mahkûm açlık grevi yapıyor..." Nedir bunun anlamı?
PKK diyor ki: "Ben bir emirle yüzlerce insanı ölüme göndererek senin gündemini allak bullak ederim..."
Türkiye bu konuyu konuşuyor mu? Konuşuyor. Bu kadarla kaldı mı? Kalmadı. Başbakan Erdoğan, "Şov yapıyorlar" dediğinde neredeydi? Almanya'da...
Şansölye Angela Merkel'in ve kameraların önünde söyledi bu sözü. Böylece sorunu Avrupa başta olmak üzere, bütün dünya öğrenmiş oldu.
Arkadaşlar! İster gerçeği kabul edin, ister başınızı kuma gömün: İnsan hayatını kendine alet eden siyasetin başarısıdır bu!
Bunun kirli bir başarı olduğunu söyleyeceksiniz herhalde. Doğru. Bence de öyle. Ama ne fark eder? "Örgütün beli kırıldı" diyoruz... Adamlar yüzlerce kişiyi ölüme gönderiyor.
Bir tahminde bulunayım mı? Bu aralar Abdullah Öcalan'ın devreye girmesi konuşuluyor ya...
Şöyle bir şey olursa şaşırmam: Açlık grevindekilerin 30 kadarı ölür ya da bitkisel hayata girer ('bitkisel'i tercih ederler)... Sonra Öcalan "Kesin artık" der ve eylem bitiverir. Böylece Apo görkemli bir "comeback" yapmış olur.

Şaşı araştırmalar
Olayın başka veçheleri de var... Polis Akademisi uzmanları örgütün nasıl militan topladığını incelemiş: "Kandırma, kaçırma, tehdit, aile baskısı..."
Olay bu mu yani? Bu araştırmayı yapanlar da gayet iyi biliyor ki örgüte gönülsüz biçimde katılmış insanları, bir emirle ölüm orucuna sokamazsınız. Gerçekleri saptamayacaksak, bu araştırmaları niye yapıyoruz?
Amerikalı bir psikolog, "Asker, polis ve itfaiyeciler sadece aldıkları maaş için mi görevlerini yapıyor" diye soruyor... Sonra da, "O mesleklerin şerefi olmasa canlarını tehlikeye atmazlar" diyor.
Kürt ulusalcılık mücadelesi yapan militanlar çok mu farklı? Kendilerine göre bir şeref ve şehitlik anlayışları var: Bu nedenle ölmekten korkmuyorlar.
Niye bunları görmek, anlamak ve ona göre politikalar geliştirmek yerine, gerçeği teğet geçen laflarla kendimizi avutuyoruz?