"Modern psikoloji rüyalarla hiç ilgilenmiyor artık. Freud öldü, öyle değil mi?" diye kadın kahramanının sorduğu Deccal filmi vizyondayken Julia Kristeva'nın şehirde olmasının sıradışı bir tesadüf olduğunu düşünüyorum. Deccal, Artforum gibi sanat dergilerinin de kritik etmekten geri durmadığı, imgeleriyle feminist sanat pratiği imge üreticilerinin pek ilgilendiği, kadın ve femineni tanımladığı tartışılan bir Lars Von Trier filmi. Bir Rönesans resmi gibi dindar ama bireysel bir figüratif kompozisyon yapmaya hevesli bir film. Bireyi çözmeye, işe onun ruhunu kiliseden dışarıya salarak başlayan bir film. Ölümü, Samadian gibi lapa lapa yağan kar vasıtasıyla örterek estetize eden Lars Von Trier'e, onun terapist koca ve kaybettikleri bebeklerinin acısıyla hastalanan karısının macerasına Julia Kristeva'nın The Marmara otelinin alt katındaki buz gibi soğutulmuş odada söylediklerinin çok katkısı olmalı. Kristeva, öldüğü savunulan Freud'un hâlâ aramızda ve yaşıyor olduğunu belirtti her şeyden önce. Öznelliğin ve yaratıcılığın kaynağına inmenin yolunun ise melankoli ve depresyondan geçmediğini özellikle bir kez daha vurguladı. İPD'nin düzenlediği etkinliği dinleyenlerin arasında Arşaluys Kayır, Ferhan Özenen gibi terapistler vardı.
İlk konuşmanın moderatörü Ayça Gürdal, ikincisinin ise Talat Parman'dı. Kristeva'nın Fransızca yaptığı konuşmayı ise anında çevirenlerden biri Serra Yılmaz'dan başkası değildi.
Kristeva'nın tutkulu ve ilham verici konuşmasının yapıldığı saatlerde şehir bir başka mühim konferansa evsahipliği yapıyordu. İstanbul Bilgi Üniversitesi'nde. Hrant Dink Vakfı'nın düzenlediği Osmanlı İmparatorluğu ve Türkiye'de Kültürel Etkileşimler Sempozyumu... Metin Üstündağ, Sarkis Paçacı'yı anlattı. Ömür Harmanşah, Mardin'in taş ustalarını, Boğos Çalgıcı, tiyatrocu Mardiros Mınakyan'ı...
İstanbul, yazın benim bildiğim sakinleşir, etkinliklerini kısar, bizi kendi kendimizle, demlenmeye bırakırdı. İstanbul, bu yaz bizi fena pişirecek gibi görünüyor...