Aslında Picasso'yla geçti bu hafta diyebilirim. Onun gravürlerine bakıp onun pişirip yemeyi sevdiklerini yiyerek... Sanat tüccarı Ambroise Vollard'ın siparişi üzerine 1930-1937 yılları arasında yaptığı gravür serilerinin çoğu bugün dağılmış. Pera Müzesi'nde sergilenen dünyadaki ender dağılmamış takımlardan biri. Sergiyi, müzenin direktörü Özalp Birol'la gezdim. Zaman zaman kendi kendimizle, çoğu zaman karşılıklı konuşarak. Birol'un sanata olan tutkusu, müzedeki hangi sergiyi yaparsa ona yansıyor.
Üçüncü kattaki 'Hipodrom' sergisi de bu yüzden lokum gibi bir sergi. 4. ve 5. yüzyıllara ait Nike heykelciği görülmeye değer. O diptik levhadaki, ayılarla güreşen pagan sahnesi de... Sedef üzerine bu kabartma o kadar incelikli, nadide bir nesne ki, saatlerce bakmak istiyorsunuz. Picasso'nun üst kattaki yarı boğa yarı insan, uygarlığı eleştiren tüm yaratıklarına öyle güzel bir selam çakıyor ki, bu iki serginin bir tesadüf olmadığını, Picasso'nun da geçmiş kültürleri ayıklamakta ve elbette çoğaltmakta ne kadar usta olduğunu bir kez daha anlıyorsunuz.
Bu gravürlerin bir bölümünde kendi kendine de sataşmaktan geri kalmamış. Modeline, modeline bakan ve onunla sevişmekten geri durmayan kendisine bakmış. Picasso, bu gravürleri yaparken 50'lerinde ve zengin. Bu durumda bir sanatçının kolay kolay girişmek istemeyeceği kadar zahmetli bir usulle önce kazıyarak ardından asitte eriterek yapmış bu baştan sona sürükleyici bir film tadındaki serileri.
Sergiden çıkıp Pera kafesinde, özel Picasso mönüsündeki, onun pişirip yemeyi sevdiği yahniyi yiyebiliyorsunuz. Ben müzenin ilerisindeki İstanbul Culinary Institute'a gittim. Oradaki mönü de Picasso'yı ağırlıyor. Tercihimi Valencia pilavından yana kullandım. İçindeki kuşbaşı tavşan etleri ve sosis, Picasso'nun hayata ve yaşama duyduğu büyük iştahı hatırlattı bir kez daha. Afiyet olsun hepimize.