Maç öncesi tahminim; oyunu G.Saray'ın kazanacağı, Beşiktaş için en iyi ihtimalin beraberlik olacağıydı... Bunun da nedeni maçın İnönü'de oynanmasıydı.
İlk 35 dakika tamamen bu düşünceyi haklı çıkaracak şekilde geçti. Galatasaray topa sahip oluyor, orta sahada organizasyonu eline geçiriyor ve savunma arkası pozisyonlar bulmaya çalışıyordu. Beşiktaş ise daha çok rakibini kovalıyor, sadece mücadele ediyordu. G.Saray savunmasının inanılmaz hataları hep Beşiktaş'ı öne geçirdi. Oyunda kovalayan taraf Beşiktaş, skorda kovalayan ise G.Saray oldu. İlk yarı böyleyken Beşiktaş'ın ikinci yarıda gelen golünden sonra demoralize olan G.Saray'ın elinden oyunun kayışı ve kovalayan Beşiktaş'ın oynayan bir Beşiktaş'a dönüşü vardı. Ta ki, 75. dakikaya kadar...
Galatasaray'da ilk defa 11'de başlayan Melo, kendi kalesine attığı golün moral bozukluğu ile tamamen oyundan düştü. Hamit'in yetersiz performansı (ki bu çok düşündürücü), Semih'in büyük savunma ve hamle hataları, Ujfalusi'nin birebirlerden kaçışı G.Saray'ın yetersizliğiydi. Beşiktaş'ta ise önde bırakılan Mustafa Pektemek'in oyunu oraya taşıyamayışı, yaratıcılık bölümünü ister istemez Fernandes'e bırakmaları ve Holosko'nun oyuncu kimliğinde çok da fazla olmayan bitiriş noktalarındaki üretkenliği öne çıkan taraflardı. Beşiktaş'ın attığı her gole Galatasaray'ın cevap vermesi oyunun kırılma anı ve maçın karakteriydi.
İki kritik pozisyonu değerlendirirsek Umut'un pozisyonunde el değil ama çarpma olarak değerlendirilebilir. Burak'la gelen penaltıda bir temas göremedim. Olsa bile bu temasın 18'in dışında olduğu düşüncesindeyim.
Beşiktaş bu oyunu kaybetmedi belki ama kazanmada sürekliliği yakalamak için sadece tempolu mücadelenin yetmez; beceri ve kalite olmaksızın istenilen çizgi yakalanamaz. Yoksa sadece böyle beraberliklere sevinilir.