Seren Serengil'e karşı hislerim karışık.
Onu anlamak istediğimde seviyorum, küçük kız çocuğu gibi geliyor bana.
Ama olgun kadın kontenjanından baktığımda çok kızıyorum.
Sanki takılmış kalmış bir yerlerde, çıkamıyor. Olmuyor işte.
Başına bin bir türlü şey geldi Seren'in.
Evlilikler, ayrılıklar, annesi, babasını kaybetmesi...

ÇOK SİNİRLENİYORUM
Sanırım ben geçmişte bir şeylere takılıp kalanlara, zincirlerle eski olaylara bağlananlara dayanamıyorum.
Herkes kendini en acılı, en çekmiş, en mağdur zannediyor nedense.
Tabii, herkesin hikayesi kendine. İnsan başına geleni biliyor ancak. "Afrika'da aç çocuklar var" demenin manası yok.
Ancak bilmem kaç yıl önce yaşadıklarımız, çocukluğumuzda çektiklerimiz, annemizin ya da babamızın ettikleri, ilk sevgilimizin aldatması, yakın arkadaşımızın 10 yıl önce attığı kazık falan koskoca adam olduğumuzda bizi halen aşağı çekiyorsa, yürümemize engel oluyorsa işte ben buna dayanamıyorum.
Son derece sinirleniyorum.
Bu tip arkadaşlara "Önüne bak!" diye bağırmak istiyorum.
Seren de öyle geliyor bana.
Kaç yıl olmuş hâlâ Gülben Ergen'e takık.
Bilemiyorum neler yaşadılar, Seren nelere kırıldı, öfkelendi ama yeter artık!
Hâlâ fırsat bulduğunda üçüncü kişi olup Gülben'le ilgili magazin haberlerine atlıyor.
Atlama Seren! Yapma!
Tamam anladık yaralısın ama geç artık şu etabı.