Bir sabah uyanıyorsunuz. Belki keyfiniz yerinde, belki mızmızsınız. Gazeteyi elinize alıyorsunuz ve bir kadın çıkmış kocanızla ilgili atıp tutuyor. Hatta o kadın hızını alamıyor ve hadsizce "Eşinin yerinde benim olmam gerekirdi" bile diyebiliyor. Ne hissedersiniz? Dün gazeteleri elime alınca dünya güzeli Belçim Erdoğan'ı düşünmeden edemedim doğrusu. Sevda Karababa diye bir kadının aniden içini dökesi gelmiş. Söyledikleri doğrudur ya da yalan, fark etmez. Tutmuş Yılmaz Erdoğan'la bir zamanlar aşk yaşadıklarını, kendisinin kabak kemane çaldığını, Erdoğan'ın ona şiirler okuduğunu anlatıvermiş. Yılmaz Erdoğan'dan sonra aşka inancı bitmişmiş, kendini Amerika'lara sürmüşmüş... Eee? Bize ne? Şimdi o kadar zaman sonra neden dile gelirsin be kadın? Ne istersin?

UCUZUNDAN REKLAM
Ne oldu yani? Başın göğe mi erdi? Soğuk soğuk intikam mı aldığını zannediyorsun kendince? Hem "Eşinin yerinde benim olmam gerekirdi?" de ne demek yahu! Gerekseydi sen olurdun zaten, vay aklı evde olmayan kadın... Ne kadar basit, ne kadar zavallıca... Onun dediği gibi aşka inancı kalmamışsa, benim de kadınların sağlamlığına, güvenilirliğine, aşkına inancım kalmıyor sevgili okur. Ve bu Sevda Akbaba burnuma buram buram reklam kokuyor. Hem de en ucuzundan... Bu işler de bu kadar kolay işte görüyorsun sevgili okur... Tutup bir açıklama yapıyorsun gazetelerin manşetine yerleşiveriyorsun. Hani aileye, evliliğe, aşka, en önemlisi kendine saygı nerede? Şeytan almış götürmüş herhalde. Kayış kopmuş herkeste. Sınırlar kalkmış, arsızlık kol geziyor. Allah'tan da korkulmuyor artık. Efendi olmak meziyetten sayılmıyor. Ağzı olan car car car konuşuyor. Konuşmalara doyulmuyor. Konuşmadan önce düşünmek mi? O hiç reyting yapmıyor. Hep birilerinin emeğinin, isminin üzerine basıp zıplamak milletin derdi. Tüylerim diken diken oluyor. Acıyorum, hüzünleniyorum. Diyeceğim o ki; çok çirkin hareketler bunlar çooook. Midem bulanıyor, kadınlığıma küsüyorum. Ayıplıyorum...