Çocuklu insanların anlamak istemediği veya ısrarla anlamazdan geldiği bir durum var.
Evlatlarının toplum içinde yaptıkları her türlü yaramazlığın ve gürültünün hoş karşılanacağını zannediyorlar.
Ve bu halleri özellikle yolculuklarda beni deli ediyor.
Keçinin sevmediği ot misali de nereye gidersem gideyim, her uçak yolculuğunda mutlaka önüm-arkam-sağım-solum; sürekli konuşan, durmadan bir şeyler isteyen, sağı solu elleyen, tekmeleyen, ağlayan, şarkı söyleyen, mızmızlanan çocuklarla dolu oluyor.

ANALARINA NE OLUYOR?
Tamam onlar çocuktur yapar, başkalarını rahatsız ettiğinin farkında değildir ama analarına ne oluyor, onu anlamıyorum ki?
Biz de çocuktuk, biz de yaramazdık da, insan içinde hiç de böyle zincirden boşanmış gibi davranmazdık.
Davranamazdık!
Annelerimizin bir bakışı, o da yetmezse ağzımızın ortasına ekleştirdiği bir terlik bizi kendimize getirirdi.
Bu yeni anne modellerinde "Çocuğum bir dur, sus, otur" diyen yok. Hatta anneler çocuklarından daha şımarık.
Sanki evlerinin salonundalar. Umurlarında değil. Bir gün bu umarsız annelerden biriyle çok fena papaz olacağım ya, dur bakalım!