Soma'daki acıya dayanmak herkes için güçtü.
En başta da ateşin düştüğü ocakların içinde yaşayanlara...
Biz ne kadar empati yapmaya çalışırsak çalışalım, o acıya denk bir duyguyu asla yüreğimizde hissedemeyiz.
Ama görevim gereği televizyon başındayken bile o ateşin yalazıyla yüzümün yandığı anlar oldu.
Cüneyt Özdemir gibi en deneyimli habercilerin bile madenci mezarlığında nasıl sarsıla sarsıla ağladığına şahit oldum. Benzer bir olay da Beyaz TV ekranlarında yaşandı. Ebru Gediz'in programına Soma'dan yapılan canlı bağlantıda, muhabir Gencay Ünal'ın kelimeleri boğazında hıçkırık olarak düğümlendi.
Genç muhabir arkadaşımız konuşmaya, haberi aktarmaya çalıştı ama olmadı.
Deneyimli televizyoncu Ebru Gediz bir anne şefkati ile sözü genç muhabirden alıp durumu güçlükle toparladı.
Sizler, felaket haberlerinin editör süzgecinden geçmiş ve nispeten yumuşatılıp sterilize edilmiş halini görüyor, duyuyorsunuz.
Ama haber merkezlerinde çalışanlar, acının en 'ham', en 'gerçek' hali ile yüzleşiyorlar.
Bana soracak olursanız; sadece acılı aileler değil, bölgede görev yapan gazeteci arkadaşlarımız da profesyonel psikolojik destek almalılar. Zira orada yaşananları sindirmek, göründüğü kadar kolay değil.