Haber, bizim gazetenin beşinci sayfasında tek sütundu. Sakarya'da yaşayan 11 yaşındaki Hüseyin Der, ağabeyinin beş yıl önce yaşamını yitirdiği aynı gölette boğularak hayata veda etmişti.
Allah kimseye, hiçbir aileye böyle bir katmerli acı yaşatmasın. Haberi okuduğum andan itibaren o ailenin neler hissettiğini anlamaya, empati kurmaya çalışıyorum. Ama biliyorum ki, ne kadar çabalasam boş... Her şeyden önce 'keşke'ler ile başlayan cümleler ve koca bir ömre yayılacak vicdan azabı ile başetmek mümkün mü?
Son bir ay içinde ne çok çocuğumuzu 'sudan' sebeplerle kaybettik, hatırlıyor musunuz? Feribottan düşen otomobilde, komşu evin havuzunda, kapağı açık unutulan kuyuda, ailesiyle birlikte gittiği piknikteki akarsuyun içinde, Van'daki ırmakta...
Ne olur çocuklarınıza sahip çıkın... Onları bir an olsun gözünüzün önünden ayırmayın. Ne olur göletlerde, havuzlarda, inşaat çukurlarında önlem alın. Çünkü çocuklarımız boğulmuyor sadece; her haberde ben de nefessiz kalıyorum...