Çocuklarımız, gençlerimiz, polislerimiz seçim öncesi iyice bilenen siyaset bıçağının üzerinde yürümeye çalışırken kurban oluyorlar. Sebebi ne olursa olsun, bir tek günahsız insanın bile yaşama hakkının elinden alınması, her şeyden önce demokrasi ayıbıdır. Çünkü bir cana, sandıklar dolusu oy bile karşılık gelmez.
Bundan sonra bütün iş, sağduyuya kalıyor. Ama sağduyunun ve soğukkanlılığın baskın gelmesi gereken günlerde ateşe bidon bidon benzin atıldığını görüp üzülüyorum.
Beni umutsuzluğa sevk eden, şevkimi kıran; çocuklar ölürken başka çocukların siyasete alet ediliyor olması. Protesto gösterilerine bakıyorum; 5-6 yaşında çocukları getirmişler. Evde ezberletilenleri, kamera karşısında onlara söyletiyorlar. Çocuk masumiyetini, siyasete tahvil etmeye kalkıyorlar.
Hafta sonu haber bültenlerini izlerken kanım dondu. Ankara'daki Güven Park'a ilkokul çocuklarını toplamışlar. 15 yaşında hayata gözlerini yuman Berkin Elvan için konuşturuyorlar. Büyük büyük konuşuyor çocuklar. İri kıyım laflar dökülüyor ağızlarından.
Çoğu ne dediğinin farkında bile değil.
Ya büyükleri evde konuşurken akıllarında kalanlardan ya da ezberletilenlerden ilham alıyorlar.
Astsubayların hak arama eyleminde ise babasının omuzlarındaki 6 yaşındaki çocuk 'Savaşa savaşa kazanacağız' diye slogan atıyor. Çocuklara sosyal bilinç aşılamak, duyarlılık kazandırmak, onları hak ve adalet duygusu ile donatmak lazım tabii. Ama bunun bazı pedagojik kuralları var.

ÖLÜMÜN KOKUSUNDAN UZAK...
Benim bu yazıyı kaleme almadan önce danıştığım uzman pedagoglar, o yaştaki çocukların öncelikle 'ölümün kokusundan' uzak tutulması gerektiğini ısrarla vurguladılar.
Siyasi ya da polisiye bir olay sonucu yaşamını yitiren yaşıtlarının, o taptaze beyinler üzerinde yaratacağı psikolojik tahribata dikkat çektiler.
Bırakın eylemlere katılmayı, o yaştaki çocuklara haber bültenlerini izletmenin bile sakıncalı olduğunu söylediler.
Günahsız çocukları öldürmek büyük suç... Çocuk beyinleri; ölümün ve intikamın soğuğuyla büyütmek de öyle...