İyi ki Doksanlar var da, yaz boyunca sürdürdüğüm televizyon nöbetim hepten işkenceye dönüşmüyor. İpe sapa gelmez yarışmalar, sabun köpüğü gençlik dizileri, 'dolgu' gündüz kuşakları arasında iyice bunalan yazarınız için Doksanlar adeta çölde vaha etkisi yaratıyor.
90'lar; masum aşkların, mahalle ruhunun, küçük esnaflığın, saygının ve vefanın son kırıntılarının yerden toplandığı, insani erdemlerin henüz 'yükselen değerlere' evrilmediği son dönem...
Sevgiliye buluşma mesajı verirken aynaya havlu bağlanan, aşıkların birbirlerine duygularını anlatmak için kağıt ve kalem kullandığı son romantizm çağı... Her hafta izlerken içimin hafiften burulması sanırım bu yüzden...
Ama diğer yandan refah düzeyi ve teknolojik gelişmeler konusunda nasıl çağ atlandığının da belgeseli gibi. Geçen hafta İstanbul'un susuz günlerine atıfta bulunuluyordu.
Evinde su olmayanların hacet gidermek için nasıl umumi tuvaletlere koşmak zorunda olduğu, evlerdeki 'banyo gününe' sadece İSKİ'nin karar verdiği günlerde mahallenin esnafı şöyle diyordu: "Yok deniz suyunu arıtacaklarmış, yok boğazın dibine boru döşeyip kilometrelerce öteden su getireceklermiş. Pöh... Nerdeeee?"
Evet ya, 20 yıl önce hepimize 'ütopya' gibi gelen bu yeniliklere ne çabuk alıştık değil mi?
Bu arada dizinin karakterleri arasında biri var ki, yıldızı her hafta biraz daha parlıyor: Emin...
Daha ilk bölümün ardından bu köşede Erkan Köse'nin oyunculuğundan övgü ile söz etmiştim. Müthiş yeteneğiyle bu karakteri aldı, adeta dizinin başrolüne oturttu. Şahane vücut dili, enfes şive ve -tahminim- biraz da metne doğaçlama katkılarıyla dizi artık iyice 'Emin' ellere geçti. Hele bu hafta okuduğu bir Neşet Ertaş türküsü vardı ki, aman aman... O ne ses, o ne muhteşem bir yorum.
Seksenler oyuncularına müzik albümü yapan Birol Güven, sanırım Doksanlar için de kolları sıvayacak.