Boşuna dememişler, "Bir yiğit gurbete gitse, gör başına neler gelir" diye... Meğer Survivor yarışmacılarını kemiren; fareler, açlık, sıcak ya da yarışma stresi değilmiş. Meğer onlar 52 gündür ayrı kaldıkları sevdiklerinin hasretiyle yanarmış.
Ne Cemile, ne Feriha, ne Kerpeten Ali... Bu hafta ekran başındakilere en fazla gözyaşı döktüren, Survivor'dı.
Ödül, adaya gelen akraba ve tanıdıklarla bir gün geçirmekti. Kaybeden 4 kişi ise bir gün yerine sadece 10 dakika beraberlik yaşayabilecekti.
Sevdiklerini karşılarında gördüklerinde yarışmacıların verdikleri tepki, hiçbir senaristin kaleminden çıkamazdı. Koca koca kadınların "Anne, anneciğim" diye tepine tepine ağlamaları, en delikanlı yarışmacıların arkadaşlarını gördüklerinde diz çöküp sarsıla sarsıla gözyaşı dökmeleri gerçekten de görülecek şeydi.
Ya, işte, tıpkı bayat ekmek gibi... Varlık içinde çöpe süpürürsün, yoklukta kırıntısını yalar, yutarsın...
Survivor sadece ekmeğin ne kadar kıymetli ve kutsal olduğunu öğretmiyor. Eminim ekran başında bu sahneleri izleyenler, analarına, babalarına daha sıkı sarılma ihtiyacı hissetmişlerdir.
Bu görüntüler beni 1987 yılına, İzmir Narlıdere'ye, askerliğime götürdü. İki aydır sevdiklerimin yüzüne hasrettim. O zamanlar Tekirdağ'da oturan annem ve babam bana sürpriz yapmak istemişler.
Arabaya atlayıp yüzlerce kilometre yol tepmişler...
Hoparlörde ziyaretçim olduğunu duyduğumda beynimden vurulmuşa döndüm. İnsan ziyaretçisi geldiği için üzülür mü? Üzülür... Çünkü benim bölüğüm o gün şok kıta görevindeydi.
Şok kıta demek, her türlü olaya ilk müdahale edecek şekilde hazır bekleyen askeri birlik demek. O gün şok kıta bizdik. Hamama bile teçhizatla giriyorduk. Şok kıta olduğumuzda gözümde sabun köpükleriyle, pantolonum dizlerimde cemse'ye (askeri kamyon) son anda kendimi attığımı bilirim. İşte o gün öyle bir gündü. Ziyaretçi görmemize imkan yoktu. Ama insaflı komutanım bana 10 dakika izin vermişti. İki bardak çay süresince görebilmiştim onları. Sonra aynı gün, aynı yolu geriye tepmek zorunda kalmışlardı.
Diyeceğim o ki, Survivor 10 dakikasını çok iyi bilirim...