30 Ağustos sabahı, elimde kumanda, kanallar arasında dolaşırken, Başkent TV'de kırmızı üniformalı askerlerin oluşturduğu orkestranın pop ve caz şarkılarını seslendirdiklerini gördüm. "Allah Allah, Zafer Bayramı'nda Kızılordu Korosu'nun ekranda işi ne?" diye düşünürken, söz konusu topluluğun "Jandarma Bando ve Orkestrası" olduğunu fark ettim. Orkestra, "Lilly's Lips"ten, Sertab Erener'in "Aşk" şarkısına kadar son derece geniş repertuvarıyla bayram sabahımıza büyük bir renk ve coşku kattı. Hele bir erkek ve bir kızdan oluşan harika solistlerinin, klasik caz şarkılarını kusursuz İngilizceleri ile seslendirdikleri bir bölüm vardı ki, bayıldım. Bizler, yıllardır 30 Ağustos'ta önümüzden sıra sıra geçen tanklarla, son model sahra toplarıyla, uçakların müthiş gösterileri ve helikopterden sarkan özel timlerin görkemli şovlarıyla gururlandık, hala da gururlanmaya devam ediyoruz. Ancak ilk kez bir Zafer Bayramı sabahında kahraman ordumuzun "sanat resm-i geçidi" ile tüylerim ürperdi. Bu konser beni füzelerden, o büslerden, radar sistemlerinden çok daha fazla mutlu etti, gururlandırdı. Bence bu orkestra desteklenmeli, geliştirilmeli. Kızılordu Korosu nasıl soğuk savaşın ardından eski Sovyetler Birliği'nin imajının yumuşatılmasına katkı sağlamış, Batı'da bir demirperde ülkesine nasıl sempati kazandırmışsa, bizim Jandarma Bandosu ve Orkestrası da içeride ve dışarıda ordumuzun "insana dokunan kadife parmakları" haline gelebilir. Ben, büyük bir keyif ve gururla orkestrayı izlerken, yanıbaşımda oturan 79 yaşındaki babamın burnunu çektiğini fark ettim. Bize hissettirmeden gözünden süzülen yaşları silmeye çabalıyordu. Onu duygulandıran; 30 Ağustos sabahında Mehmetçiğin yeteneğiyle kabaran yüreği miydi, yoksa bir dönem Bursa Işıklar Askeri Lisesi bandosunun önünde, elindeki asayı akrobatik hareketlerle çeviren bir genç öğrenci olarak, anılarının canlanması mıydı, bilemedim...