CUMA gecesi Mustafa Kemal Kültür Merkezi'nde hayatımın en keyifli ve en duygusal gecelerinden birini yaşadım. Elmax'ın düzenlediği Yılın En Güzel Annesi yarışmasının finalinde jüri koltuğundaydım. Karşımıza gelen annelerin hepsine ayrı ayrı hayran oldum. İçlerinde, yuvalarını dişi bir kartal gibi korumak için yavrularına kol kanat geren Amazonlar, hayatın sillesini yiyen ama çökmek yerine, daha da dik duran, "İşte ideal anne böyle olur" dedirten, gülücükleriyle tıpkı yuvalarında olduğu gibi stüdyoda da güller açtıran anneler gördüm. Ama içlerinden biri vardı ki, adeta "bayrak" gibiydi. Afitap Anne 1923 yılında, Cumhuriyet'in ilanından bir kaç ay önce dünyaya gelmişti. "Benim de göstereceklerim, söyleyeceklerim var" diyerek, torunu yaşındakilerle birlikte yarışmaya katılmıştı. Öncelikle medeni cesaretine hayran oldum. Öyle zarif, öyle donanımlı, öyle moderndi ki... Atatürk'ün elini öpme onuruna eriştiğini söyleyince, gidip o mübarek eli defalarca öptüm. Afitap Anne dedi ki: "Meydanlarda Cumhuriyet'e sahip çıkma mitinglerini görünce öyle üzülüyorum ki... Atatürk bize her şeyi vermedi mi? Özgürlüğü, demokrasiyi, Cumhuriyet'i hediye etmedi mi? Biz onun verdiklerini daha ileri götürmek dururken, hâlâ cumhuriyeti koruyup, kollamaya çalışıyoruz. İşte buna üzülüyorum..." Haklısın Afitap Anne... Hem de öyle haklısın ki...