PAZARTESİ gecesi bu müthiş gösterileri TRT-2 ve Habertürk ekranlarında 20.30-21.30 saatleri arasında adeta büyülenmiş gözlerle izledim. "İşte" dedim, kendi kendime, "Dünyanın en çok buna ihtiyacı var..." Neydi "bu" dediğim? Farklılıkların armonisi... Topkapı Sarayı'nda yıllar önce "Saraydan Kız Kaçırma"yı izlemiştim. Bu uluslararası sanat şaheseri operayı "gerçek mekanında" izlerken adeta o dönemi yaşıyorum sanmıştım. Bu kez aynı büyüye dünya liderleri kapılmış olmalı. Zaten gösteri bitiminde dakikalarca ayakta alkışlamaları da bunun göstergesiydi. İlahiler, sefarad müziğine, zeybekler, Adnan Saygun'un köçekçesine, sema gösterileri, horona, Sultan-ı yegah, sirtoya, Mehteran, Senfoni Orkestrası'na öyle güzel harman olmuştu ki; zaman, mekan, dil, din, ırk, kültür farkı diye bir şey kalmamış, dünya baştan başa bu göz alıcı mozaikle örülüvermişti... Savaşın, kültürel ve siyasal çatışmaların anlamsızlığı o anda bir abide gibi Topkapı Sarayı'nın orta yerine dikilivermişti. Doğrusu ben bu gösteriye doyamadım. Öyle sanıyorum ki pek çok televizyon izleyicisi de benimle aynı duyguları paylaşıyordur. Hangisi olursa olsun, bu müthiş gösteriyi tekrar ekrana getiren ilk kanal hem prestij, hem de halkın sevgisini kazanacak. Benden söylemesi...
