Taksim meydanı tartışmaları, Emek'le birleşerek çok önemli bir şeyi bize hatırlattı. İstanbul bir megapoldür, dünyanın en eşsiz kentlerinden biridir ve bu kentin kaderini değiştirecek, daha ötesi günlük yaşamımızı etkileyecek kararlar, bir ölçüde kentlinin ve kurumların da katılmasıyla alınmalıdır. Hemen bir örnek vereyim: Uzunca zamandır opera, bale temsillerini veya Devlet Tiyatrosu oyunlarını izleyemiyorum. Çünkü ana sahneleri olan Süreyya tiyatrosuna kalkıp gidemiyorum: Akşam saatlerinde karşı yakaya geçmek kolay mı? Bu benim için bir büyük eksiklik, hayatımda oluşan bir boşluk. Beni kapanan AKM yüzünden bu kültür olaylarından mahrum bırakmaya hakları var mı? Neyse, artık Taksim de kamuoyuna mal oldu. Ve çok güzel yazılar, çok ilginç görüşler çıktı. Özellikle güzelim Gezi Parkı'nı ortadan kaldıracak olan Topçu Kışlası için mimarlarımız 'Bir kışla mumyasını yeşil alana oturtmak' veya 'Kışla, Gezi'yi maymuna çevirecek' gibi deyimler kullandılar. Bense o heyula gibi yapının oraya konduğunu hayal bile etmek istemiyorum! Bu arada Hürriyet'in başsayfadan ve manşet-üstü verdiği Hakan Kıran projesini ilginç buldum. Elbette kışladan vazgeçmek, tersine meydanı Gezi Parkı'yla aynı seviyede birleştirip geniş bir yeşil alan olarak Lütfi Kırdar'a dek uzatmak... Hoş değil mi? Tek bir itirazım var: AKM'yi yıkmak. Bu konudaki bunca çabadan sonra, bu hem gereksiz, hem zaten imkansız. Ama Taksim'i Boğaz manzarasına açacak bir terasa da karşı değilim. Bunun çözümü AKM yerine yanı başında, Mete Caddesi'inin başlangıcındaki birkaç yapıyı yıkarak, terası şimdiki otoparkta yapmak ve burasını Gezi Parkı'yla küçük ve zarif bir yaya köprüsüyle bağlamak olamaz mı? İşte benden de bir fikir!