Kısaca özetleyeyim. Tünel'deki İETT tünel istasyonunun hemen girişinde yıllardır çalışan bir gazete bayii vardı. Daha önce de Şişhane'de bayileri olan Koşar kardeşlerin işlettiği, özellikle Tünel'de çokça oturan yabancıların da her gün yabancı dillerdeki gazete-dergilerini aldıkları bir bayi. Toplam 30 küsur yıldır bu işi yapanların elindeki, Tünel semtiyle bütünleşmiş bir köşecik. İETT'nin binada yapacağı değişiklikler nedeniyle, Koşar kardeşlere boşaltma emri geldi. Birkaç ay önce... Onlara yeni bir yer de göstermediler. Olay İstanbul'da yıllardır yayınlanıp tüm dünya başkentlerinde de dağıtılan Aujourd'hui La Turquie-Günümüzde Türkiye adlı yayında duyuruldu. Kendisi de Tünel'de oturan Fransız yazar, bu durumun tüm yabancı veya yabancı dilde gazete-dergi okuyan Türk semt sakinleri arasında büyük üzüntü yarattığını, bunun adeta 'Frankofoni'ye karşı bir tavır olarak algılandığını belirtti. Ben de Frankofon bir yazar olarak, bunu bir kültür sorunu saydım ve köşemde yazdım. Ardından gelen tepkilere dayanarak da, önce İstanbul Belediyesi Kültür A.Ş'nin Genel Müdürü Nevzat Bayhan'a, sonradan sorun çözümlenmeyince de bizzat sayın Kadir Topbaş'a ulaşıp anlattım. İkisi de ilgiyle dinlediler ve çözüm sözü verdiler. Ama hiçbir şey değişmedi. Koşar kardeşlere hiçbir yer gösterilmedi, bir aydır sokaktalar. Durumun değişeceğini de sanmam. Ben bu yazıyı asıl şunun için yazıyorum: Bize 'yandaş gazete' diyorlar, hükümete yakınlığımızı ileri sürüyorlar ya... Behey gafiller, eğer gerçekten öyle olsaydı, böyle mi olurdu? Yani benim gibi 45 yıllık bir kültür yazarının yüreğinde hissederek değindiği tüm bu tür kültür ve estetik sorunları - Tünel bayiinden Taksim'deki teneke minareye, Emek Sineması'ndan Alkazar Sineması'na- birazcık iyi niyet ve çabayla çözümlenmez miydi? 'Yandaş' filan deyip güldürmeyin beni, Allah aşkına...