Bazı insanlar bilmeden hayatınızı kurtarır. Çolpan İlhan da benimkini kurtarmıştı.
Lise son mezuniyet balosu yaklaşıyordu. Kıyafet lazımdı. Fakat yıl 1986'ydı ve seçenekler bugünle kıyaslanamayacak kadar kısıtlıydı.
Kaknem, kokoş tuvaletler bana göre değildi. Vakit daralıyor, panik baş gösteriyordu; Allahım ne giyecektim?
Çolpan İlhan'ın Caddebostan'da bir butiği vardı. Bağdat Caddesi'nden İskele Sokağı'na (Barlar Sokağı) girdiğinizde hemen solda.
İçeri girdiğimizin ikinci dakikasında eşleşme tamamdı: Beyaz üstüne turkuvaz ağırlıklı tonlarda hiyeroglif desenli, satenimsi kumaştan dize kadar bir ceket. Altına beyaz saten pantolon... Bugünden bakınca nasıl da 80'ler ama o gün için nasıl da içimize sinmişti!
Çolpan İlhan benim için sadece Türk sinema ve tiyatrosunun esaslı bir oyuncusu değildi. Ömür boyu hep ailesindeki erkeklerle anıldığı üzere, Attila İlhan'ın kız kardeşi, Sadri Alışık'ın eşi, Kerem Alışık'ın annesi de değildi. Her daim zarif, alımlı ve şık bir kadındı da...
Sonrasında ayağımızın alıştığı o küçük mağazasından da defalarca teyit ettiğimiz üzere, estetik beğenisi yüksek, gusto sahibi biriydi. Hepsi bir yana, lise mezuniyetimi kurtaran kadındı!
Allah rahmet eylesin, huzur içinde uyusun.
Bir de not: Bir çalışanın hakkını araması, en doğal şey. Maaşını alamadıysa, sigortası yapılmadıysa, tazminatı ödenmediyse, haksızlığa uğradığını düşünüyorsa, bunun hesabını sorması, peşini bırakmaması, en doğal hakkı. Bunun da çeşitli yolları var. Ama adı sanı, adresi bin yıldır belli olan biri öldüğünde cenazesine gelip, usulen helallik istediğinde, "Hakkımı helal etmiyorum" diye bağırmak, o yollardan biri olmasa gerek.
Üstünde 'kul hakkı'yla gitmek kötü bir şey şüphesiz. Ama ölmüş birine hakkını helal edememek, onunla hesabını hâlâ kapatamamış olmak da hiç sağlıklı değil. Gitmiş artık. Bitmiş. Neyin hesabı? Ölüm çok ağır bir şey ve o ağırlığıyla bütün hesapları kapatmıyor mu?