Yıllardır hepimizi meşgul eden, trajedi uçurumlarının kıyısında soluksuz kaldığımız, gencecik ölümleri ne yazık ki uzaklardan seyrettiğimiz alçak terör ortamıyla ilgili, bazen hep aynı şeyleri ya da benzerlerini mi söylüyoruz, diye düşünüyorum.
Çünkü her şey sıradan bir tekrar gibi. Sıradanlaşan, birbirine yakın söylemler arasında, sıkışıp kalıyoruz sanki. Ama her trajediyi yaşadığımızda tekrarlanan bu sözler, görüldüğü gibi ölümleri durdurmuyor. Durduramıyor. Tam da 1 Eylül Dünya Barış Günü'nü takip eden saatlerde, kalbimizi yakan gencecik insanların ölümü, vicdanları kanatan ağır bir yara gibi asılı kalıyor boyunlarımızda... Bir çığlık gibi o gencecik ölümler... Şehitlerin duyulmayan sonsuzluktaki çığlıkları...
Annelerin, babaların, çocukların kardeşlerin, sevgililerin, nişanlıların, eşlerin çığlıkları; hepsi birbirine karışıyor... Acıtarak, kalplerimizi çizerek. Ve bizler, bu acıyı onlar gibi hiç yaşamayanlar, üstelik bizlerle birlikte bunu hiç yaşamayanlar, hep bir şeyler söylemeye çalışıyoruz, doğal olarak. Ama ölümler durmuyor ne yazık ki.Artık teröre karşı, hep birlikte, demokrasiden hiç taviz vermeden, dayanışma içinde olmayı sürdürürken, tüm siyaset kanallarını da, çözüm için daha çok zorlamalıyız belki.
Yeni stratejiler geliştirilmeli, mutlaka barış için. Barış ortamının gelmesi için, ne gerekiyorsa yapmalıyız. Bir yanda terörle mücadele ederken, diğer yanda bu mücadeleyi temel hak ve özgürlükleri koruyarak gerçekleştirmek, en önemlisi elbette. Bir de çok uzun yıllara dayanan süreç gösteriyor ki, bu işin kökten çözüm yolu, gerçekten de tamamen siyaset kurumunda ve siyasetin sivil girişimlerle desteklenebilecek tüm kanallarında. Eminim Türkiye bunu başaracaktır. Çünkü artık bir tek gencin ölmesine bile tahammülü kalmadı bu toplumun...