Bugün bayram… Bayramın mutluluğunu yaşayan ocaklar olduğu gibi hüzünlü yaşayanlar da var. Ne geçmiş bayramları ne de bugüne dair duygularımı ifade etmek istemiyorum. Klasik bir pazartesi yazısı değil, müsaadenizle hayatıma dokunan bir eli kaleme almak istiyorum.
Hayatımın hemen her evresinde varlığını hissettiğim bir kaybın derin hüznü var yüreğimde. Liseli yıllarda mesleğe başladığımda ilk tanıdığım isimdi Mehmet Kıdıman… Mesleğin çileli, tozlu yollarını kat etmiş gönül dostuydu… Bayramda Düzce'de buluşmak üzere sözleşmiştik. Gazeteciliğe gazete dağıtarak başlamış cefakar, vefakar, emektar bir meslektaştı. Ramazan öncesi Ankara'da ziyaretime gelmişti.
'Geliyorum' dediğinde mutlu olmuştum. Hayatımın yaklaşık 30 yılına tanıklık etmiş olan Mehmet Abi'yle SABAH Ankara ofisinde meslek yaşamımın sürecini birlikte dillendirdik.
İlk günlerimi, bugünleri konuştuk. Kah duygulandık, gözlerimiz buğulandı… Kah sevincimizi dışa vurduk.
Rahmetli babamı yad ettik. Tüm sevinç ve mutluluklarımda, hüznüm ve kederli günlerimde yanımda olmuştu.
İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi'nden bu yıl mezun olan büyük oğlum Emre'yle duyduğu mutluluğu tarif dahi edemem.
Gazeteci babanın gazeteci oğlu olmasının ayrı bir keyfi vardı üzerinde. İyilikleri unutmadığı gibi dostlarının iyi olmasını isterdi. Onları iyi görmek onun yaşam kaynağıydı. Hayatı kıskanmadığı gibi haberlerini de paylaşırdı.
Bizim meslekte çok az bulunan dayanışmaya örnek bir isimdi Mehmet Kıdıman…
Eylülde çıkacak olan kitabımın kapağını gösterdim. Mutlu oldu… 'Benden de bir şeyler yazdın mı' diye sordu. 'Mehmet abisiz kitap mı olur' dedim. Hemen bir kağıt kalem çekti önüne. Başladı birkaç konu başlığı yazmaya…
Merhum başpehlivan Ordulu Mustafa Bük'ün Akyazı'daki mezarına oğlu Mustafa ile yaptığımız ziyareti anlattı. Unutmuşum…
Mehmet Abi anlattıkça hafızamdan yaşanmışlıkları geri çağırdım. 'Bunu da yaz Osman. Çok güzel bir haber olmuştu. Manşetti' dedi. Vasiyeti olduğunu bilemezdim.
Şimdi anlattıklarını kaleme almak bana kaldı. "Bayramda Düzce'de buluşuruz" diye verilen bir söz havada kaldı. Verdiği tüm sözleri tutardı.
Tutamayacağı sözü de vermezdi. Hayatta tutulamayan sözlerin de olduğunun altını çizdi.
Hemen hepimizin elinden birileri tutmuştur ya… Mehmet Abi benim için öyle bir değerdi. Hayata dair ilk mücadelemde elimden tutandı.
Tuttuğu o eli hiçbir zaman bırakmadı ta ki son yolculuğuna kadar. Yorgun kalbi hayatın yükünü daha fazla çekemedi…
Gazeteci dostumu, büyüğümü Kadir Gecesi günü son yolculuğuna uğurlandık. Mekanın cennet olsun…
Ve bugün bayram… İslam aleminin yaşadığı acıların bayram vesilesiyle son bulması ümidiyle…
Bayramınız mübarek olsun.