Dark Yayınları, 12 yazarından, "Pandemi" üzerine bilimkurgusal öyküler istemiş ve bunları bir araya getirip "Salgın İstanbul" başlıklı bir antoloji yapmıştı. Bu antolojiden seçtiğimiz "Örümceğin Gölgesi" adlı öykünün ilk bölümünü dün yayınlamıştık. Bugün ikinci ve son bölüm..
***
Erhan haberlerdeki gizemli sessizliğin hayra alamet olmadığını iyi biliyordu. Araştırdığı
Kızılderili kabilesinin ve diğer yerlilerin yaşamlarını, Şaman hayat tarzlarını dışarıdaki kalabalıkla karşılaştırınca içi derin bir üzüntüyle boyanıyordu; kurşuni ve
İstanbul'un keşmekeş yalnızlığının orta yerine dikilen binalar kadar kasvetli bir hüzün... Lakin okudukça beyninde açılan alacalı fikir kapıları ona şimdi yepyeni bir yol vadediyordu. Rüyasında gördüğü
örümceğe benzeyen yaratığa karşı uyumamak belki bir çözüm olabilirdi. Bu esnada gizemli uzay aracının
Boğaz'ın sularına neden ve nasıl düştüğünü araştırmaya devam edebilirdi.
***
Üniversiteden hocası
Akif Bey'le telefonda konuştu.
Akif Bey, acil afet toplantısında tehditkâr konuşmaların yapıldığı masada oturanlar arasındaydı.
En çalışkan öğrencisi
Erhan'a,
"Oğlum, bu konudan uzak dur. İçinde başka şeyler de var. Neden bunu araştırmak istiyorsun?" diye
sordu.
Erhan içindeki bir dürtünün onu bu konuyu araştırmaya sevk ettiğini söyledi. Nedenini kendisi de bilmiyordu.
"Hocam, antropolojiyle ilgisiz olduğunu düşünüyorsunuz ancak sizin de görev ekibine dâhil edildiğinizi biliyorum" dedi.
"Evet Erhan, doğru ancak bu bilgiyi her yerde dile getirmeyelim lütfen. Hem sen bunu nereden öğrendin?" Erhan'ın ağabeyi
İstanbul'un önemli siyasilerine
ve bürokratlarına korumalık
yapan bir polis memuruydu.
Ağabeyinin ağzından kaçırdığı bir cümle, Erhan'ın bu konudaki araştırma hevesini perçinlemişti.
Hocasının sorduğu soruya, ağabeyinin memuriyet hayatını da yakmamak için
"Hocam, bugün derslere girmediğiniz için sadece bir tahmindi. Demek doğruymuş" diye cevap verdi.
Profesör Akif Bey, öğrencisinin kendisine blöf yaptığını düşünüp sinirlenerek
"Peki Bay Blöfçü Erhan Bey, öyle olsun! O halde beni iyi dinle! Bu işe beni de soktukları için hiç ama hiç mutlu değilim. Sen de bu olaydan uzak durursan iyi edersin!" diyerek telefonu sertçe kapadı.
Erhan
"Ama neden yüzüme kapatıyorsunuz hocam" diye söylenerek odada dört dönerken,
gözüne duvardaki tablo takıldı. Tabloda kendine
gülümseyen
Mona Lisa vardı. Yoksa hüzünle
mi bakıyordu ona? Düşündü durdu.
Sonunda Mona Lisa'nın acıyan gözlerle baktığını fark etti.
Sonra.. O da ne? Gördüklerine inanamadı bir süre. Örümceğin kıllı ve uzun bacakları Mona Lisa'nın gözlerinin içinden dışarıya çıkmaya başlamıştı.
Önce ön bacaklar, ardından diğerleri..
Bacaklardaki tüyler Mona Lisa'yı gıdıklıyor olacak ki meşhur kadın bir yanıyla gülümsüyor ancak korkutucu bu yaratık karşısında yüzünün diğer tarafıyla da somurtuyordu.
Tablonun muazzam denklemini
Da Vinci bile gelse çözemez,
"Hayır hayır, asıl amacım bu değildi!" diye haykırır ve belki de Erhan'ın düşlerindeki örümcek görünümlü devasa yaratığı tek fırça darbesiyle karanlıklara gönderirdi.
Gözlerini ovuşturdu, arkasını döndü ve göz ucuyla yeniden baktığında Mona Lisa'nın bildik yüzünü görünce derin bir oh çekti. Örümcek kaybolup gitmişti.
Çocukluğundan bu yana gördüğü hiçbir örümceğe zarar vermeyen, hatta bir keresinde spor ayakkabısından itinayla çıkardığı pek de küçük olmayan örümceği toprağa bırakan Erhan için örümcekle giriştiği bu tuhaf savaş aslında oldukça manasızdı, ta ki bir sonraki gün yaşayacağı olaylara kadar...
***
Karanlık oda nem ve alabildiğine kasvet kokuyordu.
Gözleri bu yoğun karanlığa alışana dek etrafı seçemeyen Barış Bey yaklaşık yirmi dakika boyunca nerede olduğunu bilmeden kafasını oynatıp durdu.
Düne kadar dünyanın en şöhretli doktoruyken, bugün elleri arkadan bağlanarak kuytu bir zindanda kapana sıkışmış bir deney faresi gibiydi.
Bir süre sonra içeri vuran ışık huzmesi gözlerini kamaştırdı. Anlaşılan bir gelen vardı. Kapının ağır ağır gıcırdayan sesi odada dönendi durdu.
"Barış Bey, geceniz güzel geçmiştir umarım" diye mırıldanan sesin sahibi bir süre kimliğini
gizledi. Doktora bir bardak su uzattı.
Kırpıştırdığı göz kapaklarının arasından hafifçe sezebildiği bardağa uzanan Barış Bey, titreyen ellerine rağmen zor da olsa suyu içebildi.
"Suçlu değilsiniz ancak bir suçun ortağısınız ve bu şüreka arasından sıyrılma hususunda neden bu denli ısrarcı olduğunuzu anlayabilmiş değilim doğrusu" diyen
adama sertçe bakan Barış
Bey'in az önce içtiği suyla ıslanan
dudaklarının arasından şu sözler döküldü:
"Ben insanlık için çalışan bir tıp doktoruyum ve asla ama asla yanlış bir işte bulunmadım. Sizin yaptığınız bir insanlık suçu."
İçeride dolaştıkça ayakkabılarının
tabanından tok sesler çıkaran adam
aklından geçenleri sıralamaya
koyuldu:
"Peki, biz suçlu olalım o halde. Ancak laboratuvarınızda bulduğumuz dünya dışı yaratıklara ait bedenler konusunda ne düşünüyorsunuz Doktor Bey? Yetkililerin izni olmadan ne işler çevirdiniz acaba? Nobel'e sahip olabilmek için başka hangi gizli işlere imza attınız? Size o küçük varlıkların bedenlerini kim gönderiyordu? Tüm bu ilginç bağlantıları açıklamalısınız, çünkü vereceğiniz cevaplara göre o uzay aracına müdahale edebileceğiz."
Barış Bey insanlık adına kendine sunulan teklifleri
kabul etmiş ve korkunç salgında hayatını kaybeden
insanların yüzlerini gözünün önüne getirdikçe
yasal olmayan tüm deneyleri gerçekleştirmişti. İçinde
saklı tuttuğu bu yasadışı deney faaliyetleri sırasında
korkunç olaylara sahit olmuştu. Yaşadıklarını
unutmak, bir daha asla ama asla hatırlamamak
için bu acı tecrübeleri belleğinin en
kuytu köşelerine hapsetmişti ancak bu hapis
kısa sürmemiş, açığa çıkan gerçekler kendi
bedeninin bu karanlık odada hapsedilmesine
neden olmuştu.
Aslında dünya dışı varlıkların ilk olarak laboratuvara getirildiği gün buna asla müsaade etmeyeceğini söylemesine rağmen sonradan insanlık ve tıp adına bu tedavi yöntemini bulabilecek tek kişinin kendisi olduğuna inanarak deneyleri yapmayı kabul etmişti.
2019 yılında Çin'in Wuhan kentinde patlak veren Covid salgınının aslında yine dünya dışı varlıklarla olan temastan sonra insanlar arasında yayıldığını öğrendiği gün, bunun çözümünün de yine insanların üzerinde değil uzaylı yaratıkların bedeninde olduğunu düşünmeye başlamıştı.
İstanbul'da yapılacak deneylerin sorumlusu olarak neden seçildiğini sorgulamadan mücadeleye girişmişti.
Nihayetinde aylar süren çalışmalar neticelenmiş ve virüsü yok eden ilacı yaratıkların üzerinde denemeye başlamıştı.
Uzak bir evrenden çıkagelen ve yıllar boyu dünyayla bağlantıda olan uzaylılar, evrenlerinde baş gösteren hastalığın tedavisi için dünyayla bağlantı kurmuşlar ancak istedikleri yanıtı alamayınca insanlara virüsü yayarak dünyanın hastalığa karşı çare üretmelerini beklemişlerdi.
Dünyada insanlara karşı tedavi üretilemeyince de zorunlu olarak evrenlerindeki hastaları dünyaya taşımışlardı.
İşte Barış Bey de bu ilacın üretimi için uzaylı yaratıkların bedenlerini denek olarak kullanmıştı.
Tüm bu süreç içerisinde salgın kontrolden çıkmış ve büyük bir hızla yayılmıştı. Barış Bey, görevlilerin ev, ofis ve laboratuvarına baskın düzenlediklerini öğrenince büyük bir hayal kırıklığıyla karışık hiddet duygusu yaşamaya başladı. Sonunda tüm olanları açıklamak zorunda olduğuna karar vererek en baştan başlayarak her şeyi anlattı.
***
Boğaz'ın derin suları giderek köpürdü, yükseldi, yükseldi.
Deniz kenarındaki tüm askerler, polisler büyük hızla ve kargaşayla kaçışmaya başladılar. Deniz suları karayı esareti altına almaya başladı.
Köprü trafiği durduruldu ve helikopterler olabildiğince yükseldiler.
Denizin dibindeki uzay aracı büyük hızla su yüzeyine çıktı. Aracı görenler onu kocaman bir örümceğe benzetti. Tam on bacaklı devasa bir örümcek; köy yerlerinde insanlara musallat olan cinsten korkunç bir yaratık; düş ve hayal kurma becerilerine sahip, sanrılarıyla dost kimi hastaların gecelerine misafir olan bir
Koncolos (Zombi) ya da
Arçura (Orman cini), destanlardan, mitolojilerden kopup gelmiş oldukça ıslak bir varlık...
***
Uzun süredir babasının yoğun işleri nedeniyle evde yalnız kalan Erhan, çalışma odasındaki kitapların arasında uyuyakalmıştı. Terlemeye başladı.
Alnından gözlerine ve dudaklarına inen damlalar hafifçe gıdıklıyordu onu. Oysa Erhan bu terlerin yüzünde dolaşan örümceğin adımları olduğunu zannediyordu.
Yoğun ve oldukça tüylü bir rüyaydı bu. Kör bir kuyunun dibinde sıkışıp kalmıştı.
Saklandığı yuvadan sonunda çıkan ve hızlı adımlarla avını kapmaya yönelen örümceğin sessizliğini beyninde hissetti ancak kuyudan çıkmaya çabalarken üzerine doluşan örümceklerin çıkardığı sesler içine ürperti salmaya başlamıştı.
Göz kapakları titreşen Erhan'ın başındaki örümcek diğerlerine hiç ama hiç benzemiyordu.
Rengi kurşuniydi. Sanki bu dünyaya hiç uğramamış uzak diyarların nadir türlerindendi.
Soyu tükenmiş tüm varlıkların öcünü almak için rüyalara giren görevli bir yaratıktı belki de. Erhan'ın uzun süren korkusunu yenmesine neden olan şey, örümceğin bacaklarıyla onu saçlarından çekerek kuyudan çıkarması oldu.
Kuyudan yavaş yavaş çıkarken üstü başı ıslanmıştı.
Toprağa oturduğunda denizden çıkmış balık gibi hissetti kendini. Hafiflemişti. Etrafına bakındığında oradaki tek varlığın kendisi olduğunu gözlemledi.
Yoğun ve alabildiğine beyaz bir sinema dekorunun orta yerinde gibi hissetti kendini. Kuyudan çıkmasını sağlayan örümcek çoktan gitmiş, belki de göğe yükselmişti.
Erhan açık bıraktığı TV'den yükselen son dakika haberiyle irkilerek uyandı.
***
Uzay aracı tüm varlığını suyun üzerine çıkardığında Boğaz'a nazır tüm yalılar öte dünyadan gelen bu aracın gölgesi altında ezildi. Örümcek görünümlü aracın gölgesinin sindiği İstanbul, kadim tarihi boyunca yaşamadığı kadar tuhaf bir olaya ev sahipliği yapıyordu.
Uzay aracının görüntüsünü almak için helikopterlerden çekim yapan haber kanalları, tüm dünyaya bu ilk karşılaşmayı "Devasa örümcek İstanbul'u esir aldı!" şeklinde bir başlıkla girmeye başladılar.
Televizyonun karşısında büyük bir heyecan ve dehşetle haberleri takip eden Erhan'ın yüzü sapsarı kesildi. Hızla çıktığı evinden sahile doğru inen yolda koşmaya başladı. Ayaklarına değen taşkın Marmara Denizi'nin suları onu engelleyemiyor, olabildiğince hızlı koşuyordu.
Sahile ulaştığında mekanik renklerle bezeli gri uzay aracının fosforlu yeşile bürünmüş kapısı açılıverdi.
Dışarıya saydam bir varlık çıktı. İnsana benzeyen ancak boyutsuz ve arkasını gösteren tuhaf bedene sahip bu varlık alnının ortasında insan burnunu anımsatan ufak bir uzuvla havayı derin derin teneffüs etmeye başladı.
İçine çektiği İstanbul'un havasını bir süre sonra yine nefes aldığı yerden geri çıkarmaya başladı.
Verdiği her nefeste göğün mavi boşluğuna birer harf düştü:
"T-E-Ş-E-K-K-Ü-R-L-E-R"
Erhan göğe asılan harfleri birleştirip okuyunca "Peki neye teşekkür ediyorlar?" diye düşündü.
Haber kanalları bu inanılmaz olayı "Uzaylılar Türkçe bir sözcükle dünyalılara teşekkür etti" diye bildirdi.
Uzaylılarla temas etmek ve onlarla ilaçlar arasındaki bağlantıyı daha da derinleştirip sorgulamak isteyen vali, yanında yetkililer ve Barış Bey'le olayın gerçekleştiği noktaya ulaştığında, uzay aracının havalanarak sonsuzluğa doğru akıp gittiğini gördüler.
Arabadan çıkan vali ve Barış Bey'in dikkati sahilde çakılı durup göğe bakan çocuğa takıldı. Erhan arkasını dönünce babası Barış Bey'i gördü.
Devasa örümcek, Doktor Barış Bey'in ürettiği ilacı almak için dünyaya gelmiş ve yanlışlıkla görünür olup Boğaz'ın sularına demir atmıştı.
İlaç firması verdiği sözü tutarak denizin altından ilacı uzay aracına ulaştırmıştı. İlacı alan uzaylı ekip de son kez bir teşekkür edip gezegenlerine doğru yo l almıştı.
Tüm bu olaylar birer düş gibi gerçekleşirken, uzun zamandır oğlunu görmeyen Barış Bey, Erhan'a sımsıkı sarıldı.
O anda Erhan'ın yüzünden yayılan deniz kokusu, göğe asılı kalan "TEŞEKKÜRLER" yazısına kadar ulaşmıştı.
...........
Salgın İstanbul
Dark Yayınları 360 sayfa/60 TL.
www.darkistanbul.com
***
LATİN SÖZLERİ
"Bonus animus laesus gravius multo irascitur!" "İyi bir ruh incindiğinde, çok daha derinden öfkelenir!" Anonim
***
TEBESSÜM
Koca: Lotodan kazansam ne yapardın?. Eşi: Yarısını alır, çeker giderdim. Koca: 200 lira kazandım. Al şu 100 lirayı ve çek git!.
