Resimde iki harika insan var.. Hayatımın en harika anlarına katkı yapan iki insan..
Soldaki Hayati Dayım.. Necati Dayım (Bilgiç) bütün sülaleyi Fenerli yaparken, Uluçları Galatasaraylı yapan o. Atatürk'ün süvarilerinden.. Sağdaki Ahmet Taner Kışlalı. Hayati Dayımın da, benim de kuzenim.. Çocuklukta beraberdik. Üniversiteyi beraber okuduk. Beraber gazeteciliğe başladık.
Kahpece, kalleşçe öldürülene kadar hep beraberdik..
Bu resim salı gecesi elime geçti. İstanbul Hilton'da bir yemekte, Altınay gösterdi. Altınay Ahmet'in kızı.. Ama soyadı artık Erginbilgiç..
Çünkü Hayati Dayımın oğlu Kuthan'la evlendiler..
Altınay'la, Kuthan uzun zamandır Kanada'da yaşıyorlardı. Geldiler, kısa bir süre için..
Azmi Hoca'ya geldiler. Kuthan da benimle ayni derde yakalanmış. Boyun fıtığı.. Dünyanın en iyisi Azmi Hocam, 12 saatlik bir ameliyattan sonra, iki omurunu alıp, titanyum disk takarak onu da sağlığına kavuşturdu. Bir haftada da taburcu etti.
Onun şerefine işte, Hilton'un yıllardır gitmediğim restoranında buluştuk. Nigar yengem de ordaydı. Bir de harika delikanlı.. Altınay'la Kuthan'ın oğulları Erin..
Yani masadaki herkesi geride bıraktı, cana yakınlığı, içtenliği ve harikalılığıyla..
Kızlar sıkı dursun, harika bir delikanlı geliyor..
Hep söylerim, insanın en büyük mutluluğu ailedir diye..
Hayati Erginbilgiç ve Ahmet Taner Kışlalı en sevdiklerimdi.. Şimdi çocukları, torunları, canlarım benim..
Yakında Toronto'ya dönecekler. Olsun..
Orda aile var uzakta.. Gitmesem de, görmesem de o aile benim ailem! .
Orda olduklarını biliyorum ya!. "Benim" olduklarını biliyorum ya!.