Emek Kültür Merkezi Genel Sanat Yönetmeni Remzi Buharalı dostumla, "Kış boyu neler yapılacak" sohbeti için öğle yemeğinde buluştuk.. Remzi, ikimize de kolay Elmadağ Divan Pub'u teklif etti.
Gittik. Oturduk.. "Biliyor musun, buraya 35 yıl sonra ilk defa geliyorum" dedim.. Remzi şaşırdı.
Anlattım..
Divan, gençlik yıllarımızda İstanbul'un en popüler yeriydi. Otelin içindeki Divan Restoran dünyaca ünlüydü.. Şefi Orhan'ı tanımayan yoktu. Oraya gidecek paramız olmazdı tabii. Ama Orhan'ın (Nur içinde yatsın) yönetiminde açılan, çok daha ucuz, gençlere yönelik Divan Pub efsaneydi, aramızda..
İstanbul'a geldik mi, mutlak uğrar, dönüşte Ankara'da kasıla kasıla anlatırdık, Divan Pub lezzetini ve orda gördüğümüz şöhretleri..
Yıllar sonra İstanbul'a taşındım, Erkekçe'yi çıkarmak için.. Bir gün de Ali ile (Kocatepe) eski günleri analım diye Divan Pub'a gittik..
Yani o muhteşem Divan lezzeti tarih olmuş.. Efsane zeytinyağlılar yenmez halde.. Ötekiler "Eh işte" bile değil..
Oturdum yazdım Erkekçe'ye acıklı bir yazı.. "Bir anıt mekanı niye koruyamadık" diye..
Dergi çıktı, telefon.. Yasemin "Sizi Semahat Hanım arıyor" dedi.. "O kim" dedim..
"Vehbi Beyin (Koç) kızı!.." Vehbi Bey çok iyi dostum.. Bağlandık.. Semahat Hanım telefonda resmen azarlıyor..
"O nasıl yazı öyle!. Koç Holding hakkında yazı yazmadan önce Koçlar'a sorulur!.."
"İstanbul'da böyle bir adet varsa, ben bilmiyorum" dedim.. "Biz Ankara'da düşüncelerimizi sormadan yazmayı öğrendik!.."
Sonra öğrendim ki, Vehbi Bey, holdingde bazı görevleri çocuklarına dağıtmış. Semahat Hanıma da, yeme içme yerleri düşmüş. Pub'dan o sorumluymuş.
Bir daha adımımı atmadım.
Bu defa mı?. Zeytin yağlılar iyi.. Ana yemekler idare eder.. Ama o efsane ambiyans sıfır.. Masaların yarısı boş.. Belli son yıllarda artan rekabete dayanamamışlar..
Bir de tabii.. Nerde Orhan Şef'in orda özel hazırladığı lezzetler, nerde şimdi bin tane Divan Pub şubesine dağılan fabrikasyon yemekler..