Onu ilk sinemada görmüştüm. O zaman film öncesi "Kısa Haberler" vardı. Televizyon yoktu ya.. Yıl 1954.. Dünya Kupası finallerinde Türkiye, Almanya ile oynuyordu. Hakem düdük çaldı. Santrforumuz topu yanında duran Suat'a uzattı ve Suat, santradan aldığı topla, bütün Almanları ipe dizdi, 18 üzerinden de şutunu çaktı.. Başka kimseye değmeden top, atmıştık golü..
Bu ülkemin Dünya Kupası finallerinde attığı ilk goldü. Ve de ne unutulmaz goldü.. Almanlar o maçı sonra 4 atıp kazandılar. Sonra da Dünya Şampiyonu oldular.. Ama Suat'ı unutmadılar..
Üç yıl sonra gazeteciliğe başladım. Suat'ı, o "Büyük" futbolcuyu tanıdım.. Futbolu kadar adamlığı da büyüktü. Çok yakın arkadaş, dost olduk.. Galatasaray'ın da, Milli Takımın da yıldızı bir top cambazı, gördüğüm, tanıdığım en iyi orta saha adamı, oyun kurucusuydu..
Bir Fener maçında golleri Güngör ve kendisi attığı için o gün doğan kızına "Günsu/ Güngör, Suat" koyacak kadar yürekten Galatasaraylıydı. Sonra kulüpte bazıları onu dışladılar. Kırdılar. Resmen yolladılar.. Beşiktaş'a gitti. Ankara'ya deplasmana geldiler. Harika bir maç oynadı gene.. Sahanın yıldızıydı. Seyre doyamadım. Bitince doğru soyunma odasına koştum.. Bir köşede pabucunun bağlarını gevşetiyordu oturmuş. Beni görünce ayağa fırladı.. Sarıldık.. Kulağıma fısıldadı..
"Bizim maç ne oldu?."
Şaşkına döndüm. Daha maç biteli 5 dakika olmuş, olmamış.. "Başını bir yere mi vurdu" diye dehşetle düşünürken "Kazandınız ya" dedim..
Cevabını hiç unutmam..
"Onu değil, bizim maçı soruyorum. İstanbul'dan haber geldi mi?. Galatasaray kaç kaç?."
Bu Suat öldü işte, çarşamba günü.. Pazartesi günü de, adının önünde "Büyük" yazan Ali Beratlıgil'i kaybetmiştik, efsane 1956 Macar maçının kahramanlarından.. "Büyük Ali, Büyük Ahmet" defansının sağındaki adam..
Ağbimden başka yazan olmadı..
Bakalım Suat'ı kaç kişi hatırlayıp iki satır çiziktirecek?.