Alaçatı'da, Bilgin Kardeşimin De.ly'sinde kurulu o salaş ahşap piknik masasının etrafında toplanmışlara baktım.. Saymadım.. Anneannem, nurlar içinde yatsın "Uğursuzluk getirir, insan sayılmaz" derdi.. Ama tam çocukluğumdaki gibi bir kalabalık masadaydı ki.. Yıllar sonra, dört kardeş ilk defa bir bayram yemeğinde buluştuk.. Eşler, çocuklar, torunlar da orda..
Onlara baktım..
"Bunlar olmasa, ben ne olurdum" dedim..
Ana gitmiş, baba gitmiş. Eş yok. Çoluk çocuk yok.. Bu dünyada tek başına olurdum eğer bu ailem olmasaydı.. Annem ve babam bizi bir "Aile" olarak yetiştirmeselerdi..
Masaya bakıyorum.. Ne zenginim ben, dostlar!.
Az önce ağbimin Urla'daki evindeydik, artık yeniden "Geleneksel" yaptığımız Bayram Ritüeli için.. El öptük.. Ağbim de, bayramlıklarımızı verdi.. Geleneksel.. Bir lira harçlık. Bir alüminyum folyoya sarılı çikolata.. Bir de eve konacak hatıra eşyası, hediye..
Herkes, herkesi öptü.. Sonra arabalara bindik, ver elini Alaçatı.. Bilgin.. Bu ülkenin en iyi İtalyan'ı bana sorarsanız.. Bizim aile gibi bambaşka yemek zevkleri olan bir gurubu, İtalyan'dan başkası paklamaz..
Luigi'nin Pizza Margaritası tam Napoli usulü.. Çıtır pidesi ve üzerinde az nevalesi.. Cüneyt'in Penna Arabiatasının üstüne tanımam.. O ne muhteşem sostur. Sonra tabii, pizza nutella.. Parmak yedirdi gene.. Hatta, yemekten sonra yola çıkan Öndü ailesi (Kemal'in oğlu) ve Zeyno (O da kızı) arabalarına yolluk paket yaptılar, nutellalıdan..
Nice bayramlara sevgili ailem.. Benim yaşam keyfim, neşem, umudum, mutluluğum..