İşte bir Anneler Günü daha.. Ve yazıyı biliyorsunuz artık. Hatta ezberlediniz belki..
Bir Hıncal Uluç Klasiği.. Ben yaşadıkça, annemi yaşatacak yazım, bir daha.. Kimbilir kaçıncı defa..
Suat Uluç'u çok erken kaybettik.. O bize, biz ona doyamadık, ama kısacık ömründe dört evladını, bizi biz yapan o.. Dünyanın en güzel, en muhteşem annesi o..
Abarttım mı?.. Yapmayın.. Sizinki de öyle değil mi?.
Tüm annelerin günü kutlu olsun.. Bu güzel, bu anlamlı, bu duygu dolu günü icad ve annelere armağan edenlere de teşekkür!..

***
Sene 1966 Mart ayı Muhabere Yedek Subay Okulu'nda öğrencilik dönemim bitmek üzere.. Günlerden çarşamba, ertesi gün kura çekeceğiz.. 1.5 yıl görev yapacağımız yeri belirlemek üzere..
Eve geldim, annem odasında hüngür hüngür ağlıyor.. Odasından zaten haftalardır çıkmıyor.. Her gün vücudunun bir başka organına yayılan bir hastalığı var... Kanser.. Günleri sayılı... Gerçeği babam biliyor.. Bir gece ağlayarak bana anlattı, ben biliyorum..
"Hayrola anne" dedim.
Babamla tartışmışlar. Babam asker.. Askerdi.. Şimdi milletvekili.. Genelkurmay başkanı sınıf arkadaşı.. Kara Kuvvetleri Komutanı da öyle.. Bir telefonu yeterli, benim Ankara'da kalmam için.. Annem yalvarmış.. Babam "Herkesin oğlu nasıl giderse, senin oğlun da gider... Bu vatanın iyi yeri kötü yeri olmaz" demiş, çarpmış kapıyı çıkmış gitmiş.. Annem kaderini bilmiyor, ama hissediyor olmalı ki, beni ille de yanında istiyor. Ne dediysem kesemedim ağlamasını.. Sonunda "Bak anne" dedim.. "Bu kadar çok mu istiyorsun Ankara'da kalmamı?"
Sarıldı boynuma.. Dakikalarca öyle kaldık..
Kulağına "Merak etme anne" dedim. "Madem sen bu kadar istiyorsun ben de Ankara'yı çekeceğim... Sen bu gece dua et yalnız!.."
Ertesi gün kurayı yönetecek ekip geldi. Numaralarımız okunuyor. Gidip çekiyoruz. Yüksük gibi bir şey. Açılıyor, içinden tayin yeriniz çıkıyor.. İnanılmaz bir duygu var içimde. Hiç heyecanlı değilim. Ankara'yı çekeceğimden eminim çünkü.. Bu nasıl bir inançtır, bugün hala izah edemem...
Bir yüksük kaptım. Personel Albay'a uzattım "İçinde Ankara yazıyor Albayım" dedim, daha açmadan. Bir kaç saniye sonra mikrofonda yüksek sesle okudu.. "Muhabere Okulu Komutanlığı Emrine... Ankara!..."
Annem heyecanla bekliyordu evde, yatağında oturmuş.. Elindeki upuzun tespihi ile... Mutluluk gözlerinde nasıl ışıldıyordu bilemezsiniz...
Belki de son mutluluğu..
Annem ertesi gün öldü...
44 yaşındaydı...
***
Bugün Anneler Günü..
Ne severim, tesadüfe bakar mısınız, Muhabere Okulu'nda teğmenimdi, Muammer Sun'un türküsünü..

Güneşin alası çok
Her evin çilesi çok
Analar çeker yükü
Kimsenin bilesi yok.


Çocuğa bakar anne
Evine tapar anne
Gece gündüz çalışır
Yarını yapar anne.

Anamız başımızda
Her öğün aşımızda
Ananın emeği var
Her iyi işimizde...

Gelin çiçek derelim
Yollarına serelim
Sevgi dolu türkülerle
Annemize verelim.

Annelerimize bugün ne versek az!..