Kim ne derse desin.. Ben New York'ta Beş Minare'yi sevdim.. Hatta bayıldım.. Mahsun bomba gibi film yapmış.. Vaktin nasıl geçtiğini anlamadım. Filmin bitmesini de istemedim.. Daha ne olsun?.
Einstein haklı.. Peşin hükümleri yıkmak, atomu parçalamaktan zor.. Dünyanın en yetenekli oyuncusu olsanız, mesleğe manken olarak başlamışsanız, sizden hayır gelmez.. Türkücüden de sinemacı olmaz.. Hele de doğulu bir arabesk türkücüyseniz, ağzınızla kuş tutsanız sizden bir şey olmaz..
İbrahim Tatlıses'te müthiş bir sinema ışığı vardı. Hayır, şarkıcı oyuncu diye değil.
Kamera arkasında.. Un ufak ettiler. O da sebat etmedi zaten. Parayı kolay kazandığı alanı seçti..
Mahsun öyle değil. Sinemada ısrarlı, inatçı ve kararlı.. Çok da iddialı filmler yapıyor, Mahsun kimliğinin çok dışında kalarak ve o kimliği filmlerinde hiç kullanmayarak.
Gene yazmış, yönetmiş, oynamış, müziklerini yapmış ve ortaya başından sonuna ilgiyle, zaman zaman fevkalade duygulanarak izlenen bir film çıkarmış..
Sevginin, hoşgörünün filmini yapmış. İnsan olmanın filmini..
Dünyayı, ülkeyi, aileleri bölen saçma korkuların, hırsların, intikamların nasıl anlamsız, nasıl acımasız olduğunu anlatmış. Peşin hükümlerin yarattığı yanılgıların içinin nasıl boş olduğunun altını çizmiş..
O kadar çok şey söylemiş ki..
"Film mesaj dolu" diyorlar.. Olabilir.. Ama mesele bu mesajları, öyküye sindirmek. Kafaya balyozla vurur gibi sunmamak. Mahsun bunu başarmış bir defa..
En önemlisi mi?.. Filmde kimse ne tümüyle suçlu.. Ne tümüyle masum..
Herkesin kendine göre günahları, ama bu günahları yaratan sebepleri var..
İnsana böyle bakabilmek o kadar önemli ki..
Hangimiz bu tarife uymuyoruz?.
Hangimiz tümüyle masum, hatasız, hangimiz, doğuştan suçluyuz?.
Filmi seyretmeden önce hakkında yazılmış yığınla yazı okudum.. Önüne gelen yazdı zaten..
Google'a "New York'ta Beş Minare" yazın.. 610 bin sonuç çıkar karşınıza, bakar mısınız?.
Benim okuduklarım daha ilk satırlarında "Bu filme gideyim de Mahsun'u parça parça edeyim" fikirlerini ifşa edenlerdi..
Hani, televizyon başına, gazetelerde, köşelerde adı geçsin diye oturanlar var ya.. Hata ararlar ve bulur bulmaz, hemen bir TV, ya da köşe yazarına döşenirler.. Böyle mektupları yayınlamaya meraklılar da var, aramızda..
Onlara hep Picasso'yu hatırlatırım.
"Bu nasıl balık" diyen adama "Bu balık değil, resim" diyen Picasso'yu..
Yahu, hata arayacağına, otur keyfini çıkar.. Tatlı tatlı izle.. Sevmezsen çık git..
New York'ta Beş Minare'de hata yok mu?. Var.. Tonla var.. Hangimizde yok?. Bu köşeyi tarayın bugün, neler bulursunuz.. Hata bulmak için okursanız, tadını çıkaramazsınız, ama..
Filmler de öyle.. Hele Mahsun'un filmi tam öyle..
Müthiş bir aksiyon filmi olarak başlıyor. Hani Bruce Willis'in Die Hard filmlerinin girişi gibi.. Sonra bir esrar perdesi içinde polisiye.. Sonra, işin içindeki trajedinin ortaya çıktığı melodramik yapı.. Üçünü de iyi çekmiş Mahsun.. Hem akış iyi, hem görüntüler.. Hele de görüntüler.. Nasıl çarpıcı, vurucu sahneler var..
Oyunculuk A'dan Z'ye birinci sınıf.. Mustafa Sandal Hollywood'da rahat iş bulur. Bana kalırsa, Mahsun'la ikili bu polisiye filmin arkası gelmeli.. Bu kadar mesaja da gerek yok.. İki polis olarak, bir cinayetin, çetenin, seri katilin peşine düşerler, bizi de nefes kesip sürüklerler.. Öyle başarılı olmuşlar, ikili olarak.
Tüm oyuncu kadrosu iyi seçilmiş, iyi yönetilmiş..
Haluk Bilginer müthiş.. Yardımcı rollerde Zafer Ergin, Engin Düzyatan, Ali Sürmeli, Salih Kalyon, büyük ustalar Suna Selen ve Eşref Kolçak ve de ötekiler birinci sınıf.. Yabancı oyuncular, Danny Glover, Gina Gershon, Robert Patrick sanki 40 yıldır bu takımın içinde gibiler..
Daha ne olsun?.
New York'ta Beş Minare'ye mümkünse peşin hükümsüz gidin.. Hata bulma yarışına çıkmayın.. "Eureka.. Eureka" diye bağırarak kendinizi salonun dışına atacağınıza, belki biraz gülümseyin, koltuğunuza gömülün ve filmin tadını çıkarın..
Tadı çıkarılacak filmler, hele son zamanlarda pek kolay gelmiyor sinemalara çünkü..