Serpil'i aradım dün.. Kız kardeşimi..
Bayram sabahı beni aramıştı. Sesi pek iyi değil gibi geldi bana..
"Domuz gribi geçiriyorum" dedi.. Öyle demiş doktorlar, test mest yapmadan.. Artık test yapmadan teşhis koyuyorlarmış..
"Eee" dedim..
"Vallahi çok hafif geçiriyorum. Evde ayakta.. Dışarı çıkmıyorum, istirahat oluyor.." Dün sabah sesi çok daha iyi.. "Nasıl olduğunu sormama gerek kalmadı. Sesinden belli iyisin" dedim..
"İyiyim iyiyim" dedi.. "Zaman zaman çok hafif bir baş ağrısı oluyor, o da olurmuş.."
Bir sessizlik oldu.. Sonra Serpil "Eeee" dedi.. "Niye aramıştın?.."
"Merhaba, nasılsın, demek için.."
İnanamadı.. "Sahiden mi" dedi..
"Yahu niye sahi olmasın.."
Şarkıyı mırıldandım.. "I just call, to say I love you../ Sadece 'Seni seviyorum' demek için aradım.."
Serpil "İşte şimdi kendimi harika hissediyorum. En iyi ilaç bu oldu" dedi..
Sevgili dostlar..
Birbirimizi ortada hiçbir sebep yokken aramayı öylesine unuttuk ki, ağbinin kardeşini araması bile şaşkınlık yaratır oldu..
Yapmayın..
Bakın iletişim çağı.. Herkesin elinde telefon.. Hayır mesaj, e-mail falan değil.. Sesinizle bir "Merhaba" deyin, hiç sebep yokken..
Asıl o zaman, bayram değil, seyran değilken, bir işiniz düşmemişken, soracak bir sorunuz, anlatacak bir lafınız yokken arayıp "Merhaba" deyip kapayın..
"Dünyanın ucunda bir gül açılmış
Efil efil esen yele merhaba" deyin Zülfü'nün ağzından Yaşar Kemal gibi "Merhaba" deyin.. Biri duyar mutlak..
"Aç yüreğini bir merhabaya
Kardeşin duymaz, eloğlu duyar!.."