"Peki ama o kız ne oldu?"
Bir hafta boyu, bildik bilmedik beni gören pek çok kişi bu soruyu sordu bana..
" Ne oldu Ortadoğulu?"
Okuyucu galiba bizi zorla romancı yapacak..
Üniversite yıllarımızda başımızdan geçen bir olayı anlatmıştık.. Benimle sinemaya gelmek için, Ortadoğu final sınavında, kağıdı boş verip, randevusuna koşan kız arkadaşımı..
Diyordum ki, bugünün gençlerine..
Birisi hakkındaki duygularınızı tartamıyor musunuz, ya da birisinin sizin hakkınızdaki hislerinizi ölçemiyor musunuz, o zaman işte size şaşmaz bir tartı.. Öncelik sırası..
Bakın bakalım, onun hayatındaki öncelikler listesinde kaçıncı sıradasınız .. Ya da o sizin öncelikler sıranızda, kimlerin ve nelerin ardından geliyor?
Berberi ile randevusu var diye, özür diliyorsa, ya da siz, onun buluşma isteğini "Galatasaray'ın maçı var" diye geri çevirebiliyorsanız, bilin ki "Sen benim her şeyimsin" sözü gerçek değildir.
Anlatmak istediğimiz şeyi anlayan, dinleyen kaç kişi oldu bilmem, ama dedim ya, Ortadoğulu kızı merak eden çok oldu.
"Niye evlenmedin onunla Hıncal Ağabey" dedi, bir dost hatta..
Evlenmeyi düşündük.. Hiç unutmam.. ODTÜ kantininde oturuyoruz bir gün..
"Çok çok çocuğumuz olsun" dedi. "On bir tane .."
Futbol takımı kurmak istiyordu herhalde.. Bana "Bana her şeyi yapabilirsin Hıncal" demişti. " Ama bir tek şeyi yapma.. O zaman affedemem.. Beni aldatma.." Ben de şöyle demiştim.. "Benim de hayat boyu affedemeyeceğim bir şey var. Sen de onu yapma sakın.. Gazeteciyim, popüler bir yaşantım var. Etrafımda bir yığın insan görünecektir. Dolayısı ile bir yığın da dedikodu.. Sana söylenenlere inanma.. Bu konuda inanman gereken tek kişi benim. Bana inanmadığını görürsem, her şey biter.."
Korktuğum başıma geldi..
Çok yakınındaki insanlar, kim bilir hangi kompleksle gidip "Hıncal falanca ile geziyor" demişler..
Bana sormadı bile.. Kayboldu ortadan. Ortak arkadaşımızdan öğrendim kayboluş sebebini.. Bana inanmayanı, bırakın inanmayı sorma gereği dahi duymayanı, ben de aramadım açıkçası..
İki ay sonra, sömestrede memleketine gitmiş. Bir telgraf.. "Şu tarihte geliyorum, beni istasyondan al.." Gittim, aldım. Oturduk bir yerde.. Havasına baktım. Hâlâ kendisini aldattığımı düşünüyor, hala şüphe ediyor, ama benden vazgeçemiyor. Bu yüzden affediyor beni.. "Anladım ki, erkekler bazı şeyleri yaparlar, doğal karşılamam gerek" diyor.
Gecenin bir vakti. Yurda bıraktım onu.. Sonra sabaha kadar düşündüm. Şüphe üzerine sevgi, şüphe üzerine aşk, şüphe üzerine ilişki, şüphe üzerine yuva kurulur mu, diye.
Hayatım, bana değil, başkalarına inanan birini ikna etmekle geçecek.
Hayır.. Sevgi çok, ama çok kutsal bir şey. Şüphe ile sevgi bir arada asla gitmez. Giderse şüphe sevgiyi dejenere eder, eninde sonunda..
Sevgiye, ona ve kendime olan saygım, kararımı vermeyi kolaylaştırdı. Başkalarının lafına inanıp, hep benden şüphe edecek biri ile ömür boyu birliktelik olur muydu ki?
Şüphenin incelttiği bağı kopardım.. Aradan yıllar geçti. Evlendiğini duydum. Bir gün Kızılay'da rastlaştık.. Bir bebek arabası itiyordu. Selamlaştık.. "Bak Hıncal, bu bebeğim" dedi. Dünya tatlısı bir bebek gülücükler dağıtıyordu arabada.. Önce bebeğe baktım uzun uzun.. Sonra başımı kaldırdım.. Gözlerinin içine baktım.. Sustuk.. Bakışlarımız konuşurken.. Bana mı öyle geldi bilmem.. Sanki şöyle demek istiyorduk aynı anda birbirimize..
"Bu bebek, bizim bebeğimiz olabilirdi!"
Bu, onu son görüşüm oldu..

(27 Kasım 1993'te yayınlandı)