Celal Doğan o zaman Antep Belediye Başkanı ve Gaziantepspor'un her şeyiydi. Beni davet etmişti Antep'e.. Gezmiştik. Kentin birinci, ikinci ve üçüncü liglerde üç takımı vardı. Üçüncünün bile tesisleri, İstanbul'da benim diyen kulüpte yoktu. Böylesi bir altyapıya sahip Antep, aslında Trabzon'un yapıp unuttuğunu başarır, Anadolu efsanesi olurdu..
Bir ay sonra Başkan'la İstanbul'da karşılaştık.. Sordum..
"En iyi oyuncun İbrahim Toraman'ı İstanbul'a satıyorsun. Yıllardan beri böyle oluyor. Antep'te yetişenler gidiyor. En iyileri satarsan, Antep nasıl şampiyon olur?. Yoksa Şampiyonluk niyetin yok mu?.. O zaman bunca kulüp, bunca tesis niye?."
"Bak Hıncal" dedi, Doğan, "Bir futbolcunun kafasına İstanbul kulübü zehiri girdi mi, artık ondan sana hayır gelmez.. Satmazsan, ertesi yıl öyle bir düşer ki, senin de işine yaramaz. Düştüğü için fiyatı da düşer. Bu defa dörtte birine satamazsın. O zaman en akıllı, en ekonomik iş, gitme kararı vereni, kulübe en büyük getiriyi sağlayacak pazarlama ile yollamaktır."
Gökhan Ünal, Galatasaray'a geldi. "Ben çocukluktan beri Galatasaraylıyım. Başka kulüp mislini verse Galatasaray'da oynamak isterim. Beni alın" dedi.
Galatasaray "Seni almaktan mutluluk duyarız. Senin gibi bir oyuncuya ihtiyacımız da var. Gelirsen milli takımın santrfor sorunu da çözülür. Ama kulübünle sözleşmen var. Bu yüzden biz şu anda bir şey yapamayız. Git kulübünle anlaş, bonservisini al, konuşalım" dedi.
Durum bu merkezde, ama Kayseri'den garip sesler, hatta duvar ilanları yükseliyor.
Oturup Gökhan'la konuşmalı ve en sağduyulu kararı vermeliler. Bu iş kabadayılık, kulüp kesesinden hovardalıkla olmaz. Gökhan "Galatasaray'da oynamazsam, futbolu bırakırım" diyor yakınlarına.. İş bu noktaya gelmeden, âkil adamlarca çözümlenmeli.. O zaman en kârlı çıkan Kayseri olur.