UEFA Kupası'nın kahramanlarından Bülent Ünder, yıllar sonra bir sohbetimizde "Finali bir daha izle, ikili mücadelelerde hiç yerde kalmadık" demişti. Dün maçın ilk yarısı sona erdiğinde aynı stadyumda aynı forma altında 23 yıl sonra en büyük fark, buydu. Rakibin daha fazla koşacağı, beraberliğin yettiği maçta oyunu yarı sahasında kabul ederken ikili mücadelelerde güçlü fizikleriyle Galatasaray'a konforlu hücum imkânı tanımayacakları sır değildi. Takımın en zayıf halkası Angelino'nun kötü başlayıp şaşırtmadığı oyunda sürpriz, ilk 25 dakikada iki pozisyonda geri dönmekte ziyadesiyle geciken ve sallanan Boey'di. İki kanatta Zaha ve Tete ya topu eziyor ya da ikili mücadele kaybedip hücum öldürüyorlardı.
Maç Ziyech ve Mertens'i çağırıyordu devre arasına giderken. Okan Buruk bir kez daha geç kaldı. 46-60 arasında her seferinde yolunda gitmeyen şeylerin kendi kendine düzeleceğine dair Polyannacılık yine rakibin attığı golle cezalandırıldı. Üstelik Kopenhag o dakikaya kadar üç direk arasına top vurmamışken... Sonrası doldur-boşalt. Beş forvete dönen bir takımın orta sahasını boşaltması risk değil intihar girişimidir. Oysa ki devrede doğru değişiklikle geçen yılın fabrika ayarlarına dönebilirdi Okan Buruk. Kura çekildiğinde "Galatasaray, Manchester United maçlarından 4 puan alacak ama gruptan çıkamayacak" diyen var mıydı? İngilizler evine dönerken Avrupa Ligi'nde yola devam, belki de sonu Kopenhag'da biten bir filmin 23 yıl sonra Kopenhag'da başlayan devamıdır. Kim bilir!