EURO 2020'de yaşanan başarısızlığın kasvetli gölgesi bir süredir Milli Takım'ın üzerinde duruyordu. Dünya Kupası Grup Elemeleri'nde 3 maç sonunda 7 puanla lider olduğumuzu hatırlamak ve kara bulutları dağıtmak için Karadağ'ı yenmek gerekiyordu. Ancak birçok futbolcusu Atletico Madrid, Lazio, Rubin Kazan ve Partizan gibi takımlarda oynayan ve istikrarlı bir 11'i olan Karadağ'ın tatlı-sert-tempolu futboluyla bizi zorlamasını bekliyordum.
Cengiz'in erken gelen golü çok değerliydi. Takımımızı rahatlattı. Ancak Karadağ'ı özellikle orta sahada karşılayamadığımız anlar oldu. Yusuf'un golünden sonra da rakibin direncinin kırılması beklenirken yine Şenol Güneş ile ekibi tarafından incelenmesi ve analiz edilmesi gereken bir dalgalanma oldu. Basit hatalar zinciri Marusic'in ayağından golü getirdi.
Cengiz, Hakan ve Yusuf bir gerçeği hatırlattı: Kendi takımında istikrarlı ve başarılı oynamanın performansa nasıl yansıdığını. A Milli Takımımız'ın en büyük sorunlarından ve oyundaki gelgitlerin sebeplerinden biri bu. Millilerimiz'in yarıya yakınının kendi takımlarında düzenli oynamaması. Yorulan Okay'ın yerine Alpaslan'ın sokulması yine Şenol Güneş'in sol kanadı kuvvetli rakibe Kenan ve Mert Müldür'le çıkıp ikinci yarı formda Kerem hamlesi yapması yerindeydi.
Top kontrolü, oyun ve pozisyon üstünlüğü de bizdeydi. İkinci yarı biraz daha dikkatli olabilsek farka ulaşabildik. Ancak 'Atamayana atarlar' kuralı işledi. Karadağ uzatmalarda attığı frikik golüyle 2-2'yi ve kendini yarışta tutma biletini aldı. Muhteşem oynamadık, hatalar da yaptık ama son saniye beraberliğini de hak etmedik.