Son yıllarda G.Saray-F.Bahçe derbilerinde futbol kalitesi gerilime kurban ediliyordu. Gerçek futbolsever derbi haftasında futbola doymak yerine tartışma ve gerilimlerin içinde kayboluyordu! Dün derbi çok farklıydı. "11'de oynayan Türk oyucu yok" tartışmalarının yaşandığı bir iklimde Babel ve misafir sayılabilecek Max Kruse'nin İstiklal Marşı okuması derbi adına hoş bir başlangıçtı. Bu, oyuna da yansıdı.
Sahada oynayarak kazanmaya çalışan ve bunun için savaşan iki takım vardı. Özellikle ilk yarı çok yüksek tempoda oynandı. F.Bahçe deplasman alışkanlıklarını bozarcasına ilk yarıda ev sahibi G.Saray'ın hem oyununu hem de iç saha hakimiyet karizmasını bozdu. G.Saray'ın ilk yarıda tek şutunun olması sebep değil sonuç.
Ersun Yanal bu etkiyi merkez oyuncularından kurulu tercihiyle yaptı. Vedat Muriqi'in arkasındaki 5'li gerek tempoları gerek 2. hatta 3. bölgedeki baskılarıyla G.Saray orta sahasını baskı altına aldılar. F.Bahçe ilk yarı skorun değil ama sahanın hakimiydi. Son paslarda sarı-lacivertliler biraz daha başarılı olabilse, gol bulmaları uzak ihtimal değildi. Enerjisini ilk yarıda hatta 60'ta yüksek seviyede harcayan F.Bahçe'nin temposunun düşmesiyle G.Saray orta sahada kreatif işler yapmaya başladı. Lemina'nın gol girişiminde Gustavo ile mücadelesi kritik ve karışıktı. Cüneyt Çakır VAR'da çözer derken Babel'in eli benim için de sürpriz oldu.
G.Saray'ın maçın sonlarına doğru karşı hamleleri sonuç değiştirmedi. İki görüntü var. Her iki takım yüksek tempoyla ancak 65 dakika oynayabiliyor. İkincisi, sahaya galibiyet için çıkan ve bunun için savaşan F.Bahçe maçı berabere bitirse de gecenin kazananıydı!