Beşiktaş İstanbul'daki gibi oynasa Arsenal evinde hayatındaki en acı sürprizlerinden birini yaşayabilirdi. Beşiktaş iyi paslaşmalar yapamadı. Wenger'in övdüğü ritmi ve tempoyu genelde yakalayamadı. Atiba'nın dönmesine rağmen takımın paslaşma yüzdesi düşüktü.. Bu durum ev sahibi ekibin ya da seyircinin baskısından değil Beşiktaş'ın ürkek psikolojisinden kaynaklandı. Çünkü Arsenal oyunu baskılı değil, sakin ve soğukkanlı oynadı. Pozisyon odaklıydılar. Kontrolü hiç bırakmadılar..
İlk yarı Motta'nın pozisyonunu penaltı gördüm. Bariz bir şekilde topa vurması engellendi. Portekizli hakem kolayı seçti. Ama cesaretle o pozisyona düdüğü çalabilse 1-0 öne geçecek Beşiktaş bütün planları değiştirebilirdi. Arsenalli oyuncular üstün oynadıkları oyunda rakibin bireysel hatalarıyla da birlikte özellikle ilk yarı istedikleri pozisyonları buldular. Arsenal Ramsey'in yokluğunu aramadı. Maçın standartlarının üstüne çıkamayan Mesut Özil'in yerine Alexis Sanchez sahne aldı. Sağ açıkta sergilediği performansla ve attığı golle Beşiktaş'ın planlarını ve hayallerini yıkan isim oldu. Bilic'in tribünde oluşu takımı da olumsuz etkiledi. Debuchy'in 75'te kırmızı kart görmesinden sonra sarı kartlı Veli'nin oyundan çıkarılması doğru bir hamleydi. Ancak saha kenarındaki Bilic başka bir ruh katardı. Motta'nın verilmeyen penaltısı dışında bilic'in yokluğu da kırılma noktalarından biriydi.
Rakibin 10 kişi kalmasıyla Beşiktaş beklenen baskıyı kurdu ancak ihtiyacı olan golü bulamadı. "İstanbul'da 5 pozisyon yakalayıp 1 gol atamayan Beşiktaş, Londra'da Emirates'te 5 pozisyon verip 1 gol atar mı?" diye sordum. 'Son 20 dakika niye olmasın?' diye umut ettim. Ancak olmadı. Beşiktaş ezilmedi, Arsenalli oyuncuların bitiş düdüğüyle birlikte aşırı sevinci de önemli... Tecrübe parayla satın alınmıyor. 180 dakika bunu gösterdi. Sağlık olsun... Beşiktaş kafadan 10 milyon Euro ve prestij kaybetti. Ancak UEFA bileti cebinde, teselli ve telafi arayanların fırsatı da elinde...
