AZ'nin temposuyla kayıp bir ilk 45 vardı Fenerbahçe'nin hanesinde. Sakatlıklarla boğuşan rakibi, pas örgüsü ve dinamizmi ile ilk etapta merkezden söküp attı tüm planları. Fred kayıplar arasına karıştı, Maximin kendine çalım atmadı bir tek. Amrabat ve İsmail'in topun peşinden koşmasıyla da iyice kaleden uzaklaştılar. Buna rağmen Dzeko'yu kaleci ile karşı karşıya bırakmayı başardılar. Yedikleri tüm baskıya rağmen net gol fırsatı verdiler ama kaçmaz denilen pozisyonları da AZ kalecisine nişanladılar. Ustalık, Fenerbahçe'nin en önemli silahıydı aslında. Tadic bunun hükmünü de verdi bir çok pozisyonda. Ancak kanatlardan gelmek, Dzeko'nun stoperler arasında tek kaldığı yüksek ortalar dışında da pozisyon şansı vermedi. Fenerbahçe'nin sahada bu kadar çaresiz kalmasının açıklaması ne olabilir bilmiyorum. Trabzonspor galibiyetinin getirdiği başarma duygusunun üstüne, gencecik bir takım karşısındaki "kibir" olabilir mi?
Rakip hoca, "Zaafları biliyoruz, son derbiyi izledik" derken, Mert Müldür tarafını mı "ima" etti ? Gördük ki etmemiş, yapmış. İlk yarıdaki Tadic varlığını, ikinci 45'te de ortadan kaldırdılar. Hak edilmiş bir galibiyeti Fenerbahçe adına hak edilmiş bir yenilgiye de dönüştürdüler. Direnen tek oyuncunun Dzeko olması, her pozisyona katkıda bulunması ama arkasından onun kadar isteyen olmaması da bir başka sorun. Mourinho özellikle Fred ve Maximin gibi önlerinde "ekstra" yazan futbolcularının form grafiğini yukarı çekmeli. Bu maç iyi bir "ders"… Almasını bilene…