Neyi nasıl yorumlamamız gerektiğini bilemeden, elimizde veriler olmadan, "acaba çocuklar ne yapacak?" diye seyrettiğimiz maçların ikincisiydi. Şenol hoca Macaristan maçının on birinden farklı takım çıkaracağını söylemişti. Farklı oyuncular ile eski kurgunun peşine de düşüp, grupta iddialı duruma geçmenin peşine düştü.
Daha ligler başlamadan, oyuncular maç ritmini bulmadan, kim hazır, kim değil bilmeden, hazırlık maçı formatında, puan mücadelesine çıkmak gibi gariplik de var ortada. Macar performansı bize hiçbir mesaj vermeden geçmişti. İz bırakan bir performans göremeden, bu kez daha usta, daha tecrübeliler ile sahadaydık. Bunu verimli de kullandık. İlk 45'te sadece son 10 dakikada rakip oyunu yönetti. Kolarov'un kırmızısıyla birlikte ikinci 45 tamamıyle bizimdi.
Şenol Güneş'in istediği önde basıp, oyunu da rakip sahaya yığmanın peşine düşen takımlardık, iki maçta da. Ama bu ofansif verimsizlik içinde sonuç için özel hareketlere ihtiyacımız var. Çünkü istediğimizin tarifi yok. Kanatlardan mı hücum edeceğiz, yoksa paslarla mı rakibi geçeceğiz veya duran topları mı alternatif yapacağız. Durumu kısaca özetlersek, "çıkın oynayın, elinizden geleni yapın" durumu var. Bir ay sonrası için ise daha farklı beklentilere gireceğiz elbette. İlk defa izlediğimiz Orkun Kökçü hepimizi heyecanlandırdı. Enes Ünal ise artık durduğu yerde bile değil, geriye doğru koşuyor. İrfan Can, Hakan Çalhanoğlu veya Mert Hakan'ın bu takımın içinde olması, atakların ürkütme dozunu yükseltirdi muhtemelen. O yüzden bekleyeceğiz. Antrenmanlar hazmedilsin, kafalardaki endişeler gitsin, önümüzü görmeye başlayalım da…