Pereira maç öncesinde şikayetçiydi. "Milli maçlar nedeniyle taktik çalışmaya fırsat bulamadık" dedi. Doğrudur, kaliteli oyuncu sayın yüksek ise, böyle aralarda antrenmana çıkartacak oyuncu bile bulamıyorsun. Ancak Portekizli'nin şikayetçi olduğu handikap, Mersin deplasmanında tam tersi bir durum yarattı. Sezonun 12.haftasında, belki de en iyi, en doğru ve beklentisi yüksek Fenerbahçe oyunu çıktı ortaya... Yine "takıntı" diyeceksiniz ama Pereira iyi ki oyuncuları çalıştırıp, kafalarını karıştırmamış. Bildikleri gibi çıkıp, saha içi disiplini yüksek seviyede uygulayarak, başından sonuna kadar maçı kazanacaklarını hissettirdiler.
Son dört maçta dört gol atabilen takımın, rakip ceza alanında daha etkili olmasında Topal-De Souza ikilisinden birinin oynamaması, sorunu çözer diye düşünülüyordu. Kazanan kadroyu değiştirmediler. İlk yarı bittiğinde 10 şut çekmiş, kendi oyuncularını ise ceza alanında 15 kez topla buluşturmuşlardı. Bu tablodan tek gol çıktıysa, sistem-taktik değil, beceri eleştirilir. Oyuna adını koyan, spesifik bir isim yoktu. Tüm oyuncuların ortak sorumluluk aldığını, oyunu geliştirmek adına bir şeyler yaptığını gördük. Ve uzun süre sonra ilk kez gelecekteki oyun kalitesi için beklentilerimiz olumlu yöne geçti.
Bülent Korkmaz, ikinci yarının başında ikinciyi yedikten sonra direnci yüksek takım formasyonundan vazgeçti. İki forvet attı oyuna. İlk 45'te yarı sahayı geçemeyen takımı önce golü buldu, sonrasında direkten dönen bir şutla maça ortak olma şansını kaçırdı. Tek farklı yenik oynadığı ilk yarıda sadece altı faul yapan bir takımı vardı. Yani; Fenerbahçe direnç görmeden geldi rakip kaleye.
Kulübün yaşadığı mali sorunlar, paralarını alamadıkları için antrenmana çıkmayan futbolcular ve sahada rakibe değmeden oynanan bir müsabaka... Maçı değerlendirirken Fenerbahçe'nin iyi oyununun nedenleri arasında bu görüşü de koyun bence. Bir de üç puana, kazanma serisinin devamı ve takım güvenin yükselmesi açısından da bakmalıyız.