Fenerbahçe'yi taşıyan orta saha üçlüsünün bir arada oynamaya başlaması ile birlikte, oyuna ağırlığını koyan takım haline geldiğine hep dikkat çektik.
Arena'da Emre oyundan çıkmasa tablo yine farklı olmayacaktı. Bu sezon enerjisi ile ligi domine etmeye aday olan Beşiktaş'ın, Gökhan Töre'nin kendisini attırmasıyla ayağına kurşun sıktığı belliydi zaten. Lideri belirleyecek böyle bir maçta Fenerbahçe'yi tehdit edecek pozisyon ve hız üretmesi, Topal-Emre-Meireles orta sahasıyla çok da mümkün olmayacaktı. Bu nedenle Fenerbahçe aslında maçı kazanması gereken takım olarak geldi Olimpiyat Stadı'na...
Alper hamlesini "defansif" olarak niteleyenler olmuştur. A Spor'daki maç öncesi yorumumda "Aslında ofansif karar" olduğunun altını çizdim. Topla mesafe kateden, adam eksilten bir oyuncu profilini, İsmail Kartal'ın Necip'in üstüne sürmesi, doğru bir teknik adam aklıdır. Üstünde tehdit göremeyince Caner de kulvarında dolaşmaya başladı. Öyle ki Slaven Bilic, Olcay'ın kanadını değiştirmek zorunda kaldı üst üste iki sarıyla, planın üstüne kaymak geldi.
Birden bire maç, Fenerbahçe için "kazanman gereken" haline geldi. Oyunu eksik kalan rakibe bırakmakta tereddüt etmediler. Geride kalabalık kalarak, öne çok adamla gitmeyi denemeden, risk almadan skora oynamayı tercih ettiler. Bunun adına strateji ve akıl koymak diyebiliriz.
Ama her alanda rakipten üstün olduğun 11'e 11 mücadelede, vitesi "gol yeme" tuşuna geçirmek, hiçbir Fenerbahçeli'yi mutlu etmemiştir.
Galibiyet sadece liderliği getirmedi Fenerbahçe'ye. Bunun ivmesi takım, teknik adam ve taraftar için pozitif sinerji yaratacak, kalan maçlara da çok güvenli ve inanarak çıkmalarını sağlayacak. Ayrıca sekizinci haftada büyük maçlarını tamamladılar. Kağıt üstündeki rakipleri daha birbirleri ile oynayacaklar. Fenerbahçe önünü çok açtı, sıra puan farkına geldi.