Fenerbahçe adına bu temposuz, isteksiz ve pozisyonsuz oyunun nedenini bulmak hem zor, hem kolay. İlk maçlar hep baskı altında oynanır, bu yüzden kolay değildir. Bu bir bahane olabilir ama Fenerbahçe'nin ilk maçı değil ki... Yavaş oynuyorlar, tempo yapamıyorlar. Elazığ, sadece alan paylaşıp, yakın oynayarak bütün enerjisini aldı Fenerbahçe'nin. Bir tarafta teknik adamın analizini uygulayarak istediğini kovalayan Elazığspor... Öte tarafta kulübesiyle bile bir Elazığ takımı yaratabilecek Fenerbahçe. Aradaki farkı yaratmak kimin işi?
Aykut Kocaman bu oyunu ilk defa görmüyor. Rakibin böyle oynaması da sürpriz değil. Çözüm üretmek yerine, taşlarla oynayıp; bir sürpriz de kendi adına yaratmak yerine, mevcut düzeni bozmadan her şeyin kendi kendine olmasını bekliyor.
Selçuk-Mehmet Topal ikilisinin, böylesine kapanan bir rakip karşısında, dikine pas üretimi ne kadar olur? Alex'in Sezer Badur'un kucağında oynadığını ilave edersek, Kuyt'un aldığı sorumluluk dışında rakip ceza alanına top taşımaya niyetli oyuncu bile yok sahada. Aykut Hoca şu noktada haklı; problemler sadece transfer yaparak çözülmezler. Eldeki oyuncuların problem çözecek duruma getirilmeleri de mümkün. Ama bunu bekleyecekleriniz bırakın gelişmeyi, geriye gidip, takım aramaya başladılar. Umutla gelen genç oyuncuların, iki sene sonra yok pahasına gitmesinin nedeni, sadece kendi sorumsuzlukları olmamalı...
Bu oyun sezon başındaki düşüncelerin de, taraftarın beklentilerinin de çok altında. Kocaman bunu değiştirmek için hamlesini yapmalı. Bahane zamanı artık. İstediği oyuncuları da var, bugüne kadar kimsede olmayan yetkisi de. Orada çözüm üretmek için bulunuyor ama statükodan vazgeçmiyor. Bülent Uygun'u taktir etmemek mümkün değil. Oyuncularının sınırlarını iyi biliyor, rakibi iyi tanıyor, düşündüklerini de sahadakilere yaptırtıyor.